Weerkundige Bert Bolin,Creator and first chair of climate-change panel
2021 was een somber jaar. De opgewekte angstgevoelens door politici en enkele BVirologen, met welwillende steun van de media zorgden voor een gevoel van onmacht. Ze behandelden de bevolking las onverantwoordelijken en zaaiden zo een groot wantrouwen.
Daarom noemen we 2021 het jaar van wantrouwen.
2021 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin de Covid-maatregelen het wederzijds wantrouwen tussen burgers en leiders deed toenemen. Alhoewel naar de tweede plaats verwezen, blijft de klimaatproblematiek omwille van de eraan gekoppelde energietransitie controversieel en oorzaak van nog meer wantrouwen en zelfs ongeloof. Daarom werd de vraag hoe dat wantrouwen zo kon groeien en of het terecht is, het hoofdthema van dit Dwarse Jaaroverzicht 2021.
De Pandemie
Over Leven en Overleven
In 1992 en in het daaropvolgend jaar - tijdens de bouw van een vluchtelingenkamp in Kroatië (1992) en de operatie UNOSOM in Somalië (1993) - werd ik geconfronteerd met een andere werkelijkheid over leven en dood. Over hoezeer mensen verschillend denken over het leven (dat ze leiden) en de dood (die onvermijdelijk volgt).
De dode ogen van die Bosnische vrouw wier kind doodgeschoten werd in haar aanwezigheid en vervolgens verkracht werd door een ‘buurman’, zullen mij altijd bijblijven. Zij was dood ook al ‘overleefde’ ze nog.
Op een gegeven moment werd een jonge Somaliër onderzocht door de dokter van ons detachement in Kismayo. Hij stelde vast dan de jongen lepra had en dat er minstens één voet diende geamputeerd te worden. Toen hij de familie van de jongen informeerde en hen voorstelde om een van zijn voeten te amputeren, weigerden ze en namen hem zonder verzorging mee naar huis. Hier is dat onbegrijpelijk. Hier zouden de ouders beschuldigd worden van het weigeren van medische hulp. Dáár was dat het omgekeerde, want zodra iemand anders zou weten dat hij lepra had zou hij verbannen worden naar een leprakolonie waar sterven de enige uitgang was.
Op een ander moment vond een patrouille een vrouw in de wildernis met een enorme ligwonde aan haar zitvlak. Volgens het onderzoek van de dokter moest ze daar, totaal verlaten, meerdere dagen of zelfs weken gelegen hebben. Een wonder dat ze dit overleefde, al was ze al die tijd wellicht liever dood geweest.
Hoezeer staan deze schrijnende voorbeelden in schril contrast met de vooruitzichten van onze bevolking om met pensioen te gaan en te genieten van een gezonde oude dag. Om eindelijk tijd te hebben voor hun hobby’s, uitvaren met hun catamaran of bling-bling motorjacht, genieten van een luxueuze exotische cruise of een bezoekje aan de ‘verdwijnende’ ijsberen met ’s avonds een heerlijk diner aan de tafel van de kapitein!
In een welvarende maatschappij zoals de onze, waar aan alle basisbehoeften is voldaan en de medische wetenschap erin slaagt om onze gezonde levensverwachtingen steeds verder op te rekken, is een lang leven een vanzelfsprekendheid geworden en elke bedreiging ervan wordt ervaren als een grote tegenslag, zelfs een onrecht waarvoor iemand anders wel schuldig moet zijn. In Kroatië en nog meer in Somalië waren dat toen totaal irrelevante dromen. Meer zelfs in de overgrote meerderheid van de landen zijn die verwachtingen utopisch. Wij zijn de uitzonderingen die (te) veel belang hechten aan het ‘leven’.
Deze ‘levensles’ kwam mij recent weer voor de geest bij het lezen van een interessante bijdrage in Doorbraak van een jonge vrouw, Open brief van Sarah Melis aan Bart De Wever. Ze stelt De Wever op het einde volgende vraag: Zijn we ons bestaan als mens niet te veel aan het reduceren tot het over-leven, in plaats van het sociale en kostbare weefsel dat ons tot mensen maakt te laten floreren?
Beste Sarah,
Ik ben zeker dat De Wever en veel individuele politici uw vraag zéér pertinent zullen vinden. Ik ben er echter ook heel zeker van dat het beleid niet zal aangepast worden. De reden? U verwijt bij naam - en u bent niet alleen - Frank Vandenbroucke een repressief beleid te voeren, maar u vergeet dat die man in de top drie staat van de populairste politici en dus een goudhaantje is voor zijn partij. En in een particratie is verkiezingen winnen voor politieke partijen veel belangrijker dan ons welbevinden.
Kiezen tussen verantwoordelijkheid of onverantwoordelijkheid
Het wantrouwen van de bevolking ten opzichte van het beleid leeft ook bij de beleidsmakers ten aanzien van het volk. Tijdens deze pandemie zorgde het gezond boerenverstand van de doorsnee Vlaming ervoor dat de soms verregaande en onlogische regeltjes (denk maar aan het verbod om zich tijdelijk te isoleren in een tweede verblijf) voor een ‘soepele’ toepassing van de regels. Dat een burgemeester er dan niets beters op vond dan drones met infraroodcamera in te zetten om die “criminelen” te vatten, bewijst hoe paniekerig (en soms narcistisch) sommige beleidsverantwoordelijken omgaan met de hun gegeven macht.
De overheid heeft haar beleid gebaseerd op wantrouwen en dus gekozen voor een repressief beleid. Het had anders gekund!
Stel nu even dat de regering vertrouwen had gehad in de bevolking en het gezond verstand. Dat men de burger opgeroepen had om als éérste plicht zichzelf te beschermen en zo weinig mogelijk risico’s te nemen. Dan hadden de basismaatregelen volstaan om de bevolking te motiveren, zonder complete lockdowns en andere maatregelen die het maatschappelijk en economisch leven grote schade toebrengen.
Stel u voor dat niet de ‘BVirologen’ op tv, maar de huisarts in vertrouwen al zijn kwetsbare patiënten had uitgenodigd en gewezen op de gevaren voor hun gezondheid. Dat de vertrouwde huisarts de nodige beschermingsmiddelen had voorgeschreven, de basismaatregelen had uitgelegd en had aangedrongen op voorzichtigheid.
In plaats van de persoonlijke verantwoordelijkheid te stimuleren hebben zowel de Belgische als de Nederlandse regering hun bevolking als ‘onverantwoordelijken’ aan de ketting gelegd. Wat een verschil met Zweden! Oók in de resultaten.
Het wantrouwen van de bevolking is terecht
Laat mij dat illustreren met twee voorbeelden:
Het Britse “tijdschrift” “British Medical Journal” (BMJ) heeft een onkreukbare reputatie. In de huidige tijd is dat helaas niet belangrijk wanneer men ingaat tegen de ‘powers that be’, in dit geval Mark Zuckerberg, de FaceBook-miljardair.
In een Open brief aan Mark Zuckerberg met als titel: “Covid-19: Researcher blows the whistle on data integrity issues in Pfizer’s vaccine trial”, lazen we dat BMJernstige problemen hebben met de ‘fact-checking door FB’. Het artikel dat BMJ plaatste op FB werd afgedaan als fake en de lezers kregen problemen wanneer ze het doorstuurden.
Wat was de boodschap van dit artikel? Via interne briefwisseling vernam BMJ ze dat er heel wat problemen waren tijdens de testfase van het Pfizer-vaccin waardoor de integriteit van de data en de gezondheid van de patiënten in het gedrang kwamen. “September, a former employee of Ventavia, a contract research company helping carry out the main Pfizer covid-19 vaccine trial, began providing The BMJ with dozens of internal company documents, photos, audio recordings, and emails. These materials revealed a host of poor clinical trial research practices occurring at Ventavia that could impact data integrity and patient safety. We also discovered that, despite receiving a direct complaint about these problems over a year ago, the FDA did not inspect Ventavia’s trial sites.”
Wie het volledige artikel leest (en de link naar het oorspronkelijk artikel) kan niet anders dan zich ernstige vragen stellen over de kwalijke rol die FB speelt in het censureren van onderzoeksjournalistiek én over de macht van Pfizer die blijkbaar zo’n grote invloed heeft dat het zonder onderzoek vrijuit gaat.
Ik weet niet of het berichtje dat ik kreeg van een bevriend cardioloog (die overigens wel pleit voor vaccinatie) hierop gebaseerd is, maar zijn boodschap kreeg hierdoor wel een bijzondere betekenis. Ik citeer:
“Een Amerikaans president zei ooit dat hij vooral bevreesd was voor het industrieel-militair complex …. Het industrieel-medisch complex is nu op z’n hoogtepunt.”
Ik denk niet dat de aandeelhouders van Pfizer wakker liggen van akkefietjes zoals data integriteit en mogelijke gezondheidsproblemen van de patiënten.
Er loopt nog meer scheef: recent kon een journalist (Matthew Lesh van The Telegraph, 19 dec) een gesprek aangaan met Prof. Medley van de London School of Hygiene and Tropical Medicine (LSHTM), die het vorig Weekend een grimmig scenario publiceerde: The omicron wave could be the deadliest yet, we’re told, killing up to 6,000 of us in a single day.
In zijn vragen aan de professor vroeg hij waarom enkel dit scenario werd weerhouden, vermits in Zuid Afrika de omicron-variant heel mild blijkt te zijn. Hierop kreeg hij volgend antwoord:
“We generally model what we are asked to model,” came the reply. “There is a dialogue in which policy teams discuss with the modelers what they need to inform them with their policy.”
Het duurde toch wel enkele seconden voordat ik doorhad wat de betekenis was van deze mededeling:
Groot-Brittannië (en nu ook Nederland) ging dus op slot omwille van een niet sluitend wetenschappelijk scenario. Een advies gemodelleerd volgens politieke wensen!
Welnu, beleidsverantwoordelijken, is het dan zo verwonderlijk dat er wantrouwen heerst onder de bevolking?
Het klimaat- en energiedossier
Ideologie in plaats van wetenschap
Voor wie de Dwarsliggers publicaties over dit onderwerp nog niet kent, volstaat het om een kijkje te nemen op onze blog in de rubriek ‘Wetenschap’.
Er zijn drie internationale organisaties die in heel het klimaat- en energiedossier een dominante rol spelen: het klimaatpanel van de VN (IPCC), de Club van Rome (CoR) en het Wereld Economisch Forum (WEF).
Het begon zoals een Zweeds sprookje hoort te beginnen: Er was eens … Bert Bolin. Zijn naam zal wel geen belletje doen rinkelen bij de meeste lezers, maar kijk: Bert Bolin van de Bild Universität van Stockholm was de grondlegger van het IPCC.
In een artikel Es war einmal oder wie das Märchen des vom Menschen gemachten Klimawandels in die Welt kam , vernemen we onder meer volgende:
Zegt de naam Olaf Palme u nog iets? In 1969 was hij de Zweedse premier en ‘Sein Leitgedanke für Schweden war „eine starke Gesellschaft“, international unter anderem. für ein Ende der Kolonialzeit und für Frieden.’ Zijn socialistische wereldvisie is vandaag de dominante politiek-correcte visie, inclusief de grote schuld die de rijke Westerse landen dragen voor de ongelijkheid tussen arm en rijk.
In juni 1972 werd een Conferentie gehouden in Stockholm die resulteerde in een „Stockholm Declaration“ en de oprichting van het UNEP – UN Enviroment Programme en vervolgens het IPCC waarvan Bert Bolin de eerste voorzitter werd. (NVDR het IPCC heeft als opdracht om ENKEL onderzoek te doen naar de rol van menselijke CO2 en dus worden de natuurlijke oorzaken van de opwarming doelbewust genegeerd. Dat schijnen veel politici en journalisten niet te beseffen).
Toen was er helemaal nog geen sprake van een klimaatprobleem door de toename van de antropogene CO2 in de atmosfeer, laat staan een energiedebat. Maar het jaar erop in 1973, zorgde de eerste oliecrisis voor de vrees dat onze welvaart (en sociale verworvenheden) onder druk zouden komen. Een belangrijk detail, Olaf Palme was een grote voorstander van kernenergie en wou tegen 1990 minstens 24 kerncentrales bouwen. (NVDR Zweden had ook te maken met afstervende bomen door de zure regen).
Nu komt Bert Bolin, professor meteorologie en sportvriend van Palme terug in beeld. Het is Bolin die Palme uitlegde dat fossiele brandstoffen -oorzaak waren van de menselijke CO2 productie. “Es ist langlebiger Bestandteil der Atmosphäre, wird von Menschen dort hinzugefügt und kann aufgrund seiner thermischen physikalischen Eigenschaften Strahlungsenergie absorbieren und wieder emittieren. Es kann somit durch Vermehrung in der Atmosphäre den Wärmehaushalt und somit langfristig das Erdklima steuern.”
Even stil staan want het is te gek voor woorden: menselijke CO2 waarover op dat ogenblijk nog geen sprake was, werd erbij gesleurd om een draagvlak te creëren voor de bouw van kerncentrales in Zweden!
Helemaal vernietigend voor de reputatie van het IPCC en alle klimaatactivisten is zijn volgende uitspraak:
Und weil die allermeisten Menschen nichts von Physik, Thermodynamik , Meteorologie und Klima verstehen (und weil die aller-aller-allermeisten Politiker noch weniger davon verstehen), dass die Wirkung des Kohlenstoffdioxyd CO2 für das Klimageschehen – wenn überhaupt – äußerst gering und marginal ist, entwickeln wir daraus eine mögliche für die Menschen und Natur bedrohliche Erderwärmung, wenn nichts dagegen unternommen wird.“
Dat schrijft dus de grondlegger én eerste president van het IPCC! Wie geloogt die mensen nog?
Het verdere verhaal, dat aantoont hoe Zweden erin slaagde om de ganse wereld mee te krijgen in hun verhaal, kan u lezen in het hiervoor geciteerde artikel.
Zowel de Club van Rome als het Wereld Economisch Forum waren aanvankelijk evenmin bezorgd over de aan gang zijnde opwarming van de aarde. Hun bezorgdheid ging over de ecologische voetafdruk van de toenemende bevolking en het tekort aan voedsel en grondstoffen. Hun leidmotief was: minder ongelijkheid. Een ideologische visie die heel zeker verdedigbaar is, en die ook zonder de opwarming erbij te sleuren onze volle aandacht verdient. Maar men zag brood in de CO2-gekte en zo werd ook de film “An inconvenient truth” hun uitgangbord. Behalve dat alvast Al Gore er stinkend rijk mee werd, weet er iemand nog hoe de aarde er vandaag zou uitzien mocht er éénenkele van zijn doemvoorspellingen uitgekomen zijn?
In mijn correspondentie met politici waaronder partijvoorzitters, bots ik telkens op de boodschap “er is een consensus” dus er valt niet te discussiëren. Citaat uit een mail van een voorzitter:
“Tot slot: wetenschappelijke consensus is niet per definitie slecht, Pierre. Net zoals het goed is dat die consensus af en toe ferm wordt uitgedaagd door mensen als jij. Wetenschap heeft de mensheid al goed vooruitgeholpen, op tal van vlakken. Nu is het zo dat 97-98% tot 100% van de klimaatwetenschappers gelooft dat mensen de hoofdoorzaak zijn van de klimaatopwarming. En die 97% gaat vaak in debat met die 3% wetenschappers die er niet in gelooft. Goed dus dat je dat debat mee levend houdt. Ikzelf en de experts van XXX zitten in het kamp van die eerste groep, maar je hoeft het zeker niet met ons eens te zijn.”
Hoewel het heel sympathiek klinkt doet hij hiermee de deur dicht nog voor onze correspondentie interessant kon worden. Ik zou hem zeker gevraagd hebben of hij mij enkele voorbeelden kon geven van die publieke debatten tussen die 97 % en 3 % wetenschappers.
Samen met een groep kimaatsceptici organiseerde ik op 22 mei 2015 een groot klimaatdebat maar géén enkele klimaatalarmist was bereid om eraan deel te nemen. Uiteindelijk werden enkel twee weerdeskundigen bereid gevonden en die hadden duidelijk ook hun twijfels over de wetenschappelijke consensus.
De eerste en enige keer dat klimaatalarmist Jean-Pascal Van Ypersele de Strihou (fysicus) een debat over het klimaat aanging, was met een collega van de UCL, Istvan Marko (een gerenommeerd scheikundige). De overgrote meerderheid van de aanwezigen vond nadien dat Van Ypersele het debat grandioos verloren had. Zijn reactie daarop was ‘dat het geen zin had om met klimaatontkenners in debat te gaan’. Zo werkt de consensus: het debat weigeren en een hakenkruis (hier dat van klimaatontkenner) op de mouw spelden. Of, zoals zijn boodschap in De Morgen weergaf: ze horen eigenlijk thuis in de gevangenis! Dat is dus het kaliber van “klimaatdrskundigen” waarnaar progressieve politici luisteren: pure klimaatactivisten.
Er is geen consensus
Terwijl politici en klimaatalarmisten schuilen onder het wollen deken van de ‘consensus’, zijn er wetenschappers die wél het debat willen aangaan, zoals de Friends of Science. Die deden onderzoek naar die sacrale ‘consensus’ en hun woordvoerder Michelle Stirling presenteerde hun bevindingen in een zeer interessante video. Ik koos voor deze opname omdat deze dame zelf geen wetenschapper is en daarom in een begrijpelijke taal tekst en uitleg geeft over die onwetenschappelijke ‘consensus’. Meer woorden hoeven we daaraan niet vuil te maken. Wie mét kennis wil meepraten zal de video zeker tot het einde bekijken.
Wanneer politici dus verwijzen naar de consensus doen ze dat in navolging van de klimaatactivisten, en alleen maar om het debat niet te moeten aangaan.
Zorgt dat niet voor terecht wantrouwen?
Wantrouwen, wat nu?
Ik kan mij voorstellen dat politici deze kritiek niet willen lezen. Net zo min als politiek-correcte journalisten en sommige opiniemakers.
Politici hebben het te druk en dat blijkt: al sinds 31 januari 2003 tijdens de regering Verhofstadt werd de kernuitstap bij wet vastgelegd. Er was toen ook een consensus!
Niet één regeringslid kon toen weten wat de consequenties zouden zijn, maar ze dachten een heroïsche daad te hebben gesteld. Alleen waren er maar twee winnaars: Ecolo en hun hielenlikker Verhofstadt. De andere schapen dachten dat het wel zo’n vaart niet zou lopen. Tot ze vorig jaar opnieuw de Groenen nodig hadden voor een regering. En nu staan ze daar opnieuw met een compromis waarmee ze bewijzen dat de perceptie belangrijker is dan de realiteit en het welzijn van de mensen.
Wat nu? Wel in Absurdistan is alles mogelijk. In een particratie met grote ego’s en opportunisten, telt de bevolking niet mee.
Hoog tijd voor een vreedzame revolutie; burgerlijke ongehoorzaamheid als blijk van wantrouwen.
