Windenergie op zee is een historische beslissing - Strategische autonomie - Drie stadia van de-globalisering - Vicepremier Vincent Van Quickenborne (Open VLD) wil zich tonen - Conner Rousseau, de nieuwe lieveling?

 

De beslissing om energie op te wekken op zee is historisch gebleken

(in DS achter betaalmuur)

De Russische agressie heeft het belang van zelfvoorziening in energie bewezen. Als de Noordzee de elektriciteitscentrale van Noord-Europa wordt, zullen we die moeten beschermen als een gasveld of een kerncentrale.

Dwarse gedachte: Had men daar niet eerder moeten aan denken? Eenmaal de kabels er liggen is het voor elke potentiële vijand (of ‘bevriende’ concurrent) een fluitje van een cent om deze te vernielen. De nieuwe zeekathedralen zijn alvast een snoepje voor precisieraketten of bewapende drones. Of gaan we de ganse Noordzee als strategisch doelwit beschermen. Dat beloofd alvast véél werk voor de bouwers van oorlogsschepen en voor de Marine. Overigens is het al lang zo dat de Belgische Marine stiefmoederlijk werd (en wordt) behandeld.

 

Het pleidooi voor strategische autonomie

Een vertaling voor onze lezers:

Je zou het een langzaam rijdende treinramp kunnen noemen, of misschien beter een auto-ongeluk bij hoge snelheid. We zijn momenteel getuige van een falende coördinatie van enorme proporties.

Ons verhaal betreft de auto-industrie, een casus die een algemeen beleidsfalen aantoont. Het verhaal bestaat uit drie delen die ook een trilemma vormen:

het uitfaseren van de brandstof aangedreven auto in 2035;

het niet veiligstellen van de grondstoffen voor de auto's die daarna komen;

en een gelijktijdig optreden tegen China, het land dat een monopolie heeft op die grondstoffen. Wat kan er misgaan?

Emmanuel Macron heeft een punt over strategische autonomie, al denken we niet dat hij het juiste formaat en de juiste taal heeft gekozen om dat punt te maken.

Strategische autonomie gaat niet in de eerste plaats over militaire veiligheid. In dit specifieke voorbeeld zou het moeten gaan om het coördineren van buitenlands beleid met economisch en klimaatveranderingsbeleid. Helaas werkt de beleidsvorming in de EU zo niet.

Strategische autonomie kan voor verschillende doeleinden worden gebruikt. Misschien wil je op een bepaalde dag de auto die op brandstof rijdt uitfaseren. Of je zou je bedrijfssector prioriteit kunnen geven. Als u de VS wilt volgen en China hard wilt aanpakken, moet u waarschijnlijk gaan nadenken over hoe u kunt de-industrialiseren.

De verloren wereld van Europa is die van een functionerend multilateraal handelssysteem, waarin iedereen met iedereen zaken deed. Nog niet zo lang geleden zag men het Euraziatische continent als het machtscentrum van de 21e eeuw. Wat zich nu aftekent is een versnippering die dwars door het midden van Europa loopt, op een geografische lijn die niet helemaal langs het IJzeren Gordijn loopt, maar er toch dicht genoeg bij ligt.

Aan die wereld komt een einde, hoe dan ook. Maar waarom zouden we de overgang niet in goede banen leiden? Voordat u in 2035 in uw glimmende nieuwe elektrische auto kunt stappen, wilt u er toch zeker van zijn dat u hem kunt bouwen?

Met haar kritische grondstoffenwet heeft de EU erkend dat de afhankelijkheid van grondstoffen een probleem is. Helaas domineert China de markt voor verschillende grondstoffen waarvan elektrische auto's afhankelijk zijn. China staat op het punt de uitvoer van zeldzame-aardmagneten, die van cruciaal belang zijn voor windturbines en elektrische motoren, te verbieden. China is ook 's werelds grootste producent van lithium, een essentieel ingrediënt voor autobatterijen, met een marktaandeel van 80 tot 90%. Het marktaandeel voor zeldzame-aardmagneten ligt in dezelfde categorie. Beijing controleert ook 60% van de hele productieketen voor zeldzame aardmetalen ter wereld.

Olaf Scholz heeft onlangs Chili bezocht, een andere belangrijke wereldwijde bron van lithium, om te ontdekken dat de Chinezen hem voor waren. Tianqi, een Chinees mijnbouwbedrijf, heeft meer dan een vijfde van de aandelen in handen van SQM, de Chileense lithiumproducent. China heeft jarenlang zakelijke betrekkingen met Chili ontwikkeld.

Het fundamentele probleem van de EU is dat haar beleidsmakers, ondanks haar omvang, meestal mensen uit kleine landen zijn. Kleine landen formuleren hun buitenlands beleid in termen van relaties. Grote landen doen dat in termen van belangen.

Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)

 

Drie stadia van de-globalisering

Er wordt heel veel gesproken over de globalisering van de wereldeconomie. Nochtans is dit fenomeen reeds op de terugweg.

Deden we er goed aan om de globalisering terug te schroeven? Ik denk het wel maar we moeten beseffen welke de volgende stappen zijn en hun ‘collateral damage’ goed begrijpen vooraleer we blindelings andere wegen inslaan. Deze korte tekst maakt dat duidelijk:

Het meest zelfgenoegzame en misleidende argument in het debat over de toekomst van de globalisering is de verwijzing naar de huidige hoge handels- en investeringsniveaus. Het is waar dat je de de-globalisering niet in de gegevens kunt zien, maar er is een probleem met dit argument: de huidige handel is het resultaat van beslissingen die lang geleden zijn genomen. Vorig jaar investeerden Duitse bedrijven 11,5 miljard euro in China, het hoogste bedrag ooit. Ook het handelsvolume met China nadert recordhoogten. De hoofdeconoom van de WTO, Ralph Ossa, waarschuwt nu dat de politieke besluiten die vandaag worden genomen, uiteindelijk hun weerslag zullen vinden in de gegevens over handel en investeringen.

Hij vertelde FAZ dat de de-globalisering in drie fasen plaatsvindt. Fase één is voltooid. Het is een verandering van verhaal. De tweede is protectionisme, zoals de Amerikaanse wet ter vermindering van de inflatie, en diverse maatregelen die nu door alle landen, ook de EU, worden genomen om handel en investeringen te onderwerpen aan geopolitieke overwegingen. De derde fase is een daadwerkelijke daling van de handel en de investeringen. Dat is nog niet gebeurd. Maar het is slechts een kwestie van tijd.

Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)

 

Vicepremier Vincent Van Quickenborne (Open VLD) wil zich tonen:

“Geen euro extra voor werklozen en leefloners”

“Magnette premier? Bespaar me daarvan. Met een socialist als premier zou deze regering niets gerealiseerd hebben”

De verkiezingen zijn nog ver af maar de partijtenoren beginnen reeds met stoere taal. Het verleden … daar wordt beter niet over gesproken en over het parcours van de Vivaldi-regering valt er weinig opbeurends te vertellen. Het verleden waarbij (Open-VLD’er) premier Guy Verhofstadt zorgde voor de wet op de kernuitstap … nu zegt hij “Als de wereld verandert, moeten ook de inzichten veranderen.”

Enkele Dwarse opmerkingen:

Wat duidelijk niet veranderde is zijn overtuiging dat de toename van de menselijke CO2producite stoppen hét probleem is. Met hem denken nog geen 2 miljard mensen op onze wereldbol dat ook. De andere 6 miljard mensen denken dat niet en willen er dan ook niets aan doen, tenzij anderen – dat zijn diezelfde 2 miljard of toch het rijkste deel ervan - ervoor betalen.

OH ja, met Magnette zou de Vivaldi-regering niets gepresteerd hebben? We lazen nochtans iets anders, namelijk dat Magnette erin slaagde om eerst zijn eisen te realiseren en pas erna alles blokkeerde.

Wie de evolutie van de staatschuld van België (en van de deelstaten) bekijkt weet dat de liberalen (behalve MR-voorzitter Bouchez) helemaal niet gewogen hebben op de regering. Dat deden de socialisten met o.a. Vandenbroucke wel.

 

Conner Rousseau, de nieuwe lieveling?

Wanneer we de media mogen geloven is er een huwelijk in de maak tussen Bart De Wever (N-VA) en Conner Rousseau (Vooruit). Is dat zo of is het de zoveelste framing van de media?

Vraag eens aan Rousseau of hij het ziet zitten om dé verkiezingsbelofte van N-VA, het confederale model, te steunen?

Vraag eens aan Bart De Wever of hij daarop wil toegeven?

Géén nood echter partijvoorzitter Hedebouw van PVDA roept  ‘Vooruit’ op om met hen samen te werken in plaats van rechtse maatregelen van N-VA te steunen.

Beste Lezers,

Zopas publiceerden we een artikel over censuur en misleiding door de media. Wat u hierboven las is geen oorlogspropaganda maar verkiezingspropaganda. Het verschil wordt steeds kleiner en dan maar zagen dat het publiek polariseert! De media léven van deze polarisering. We moeten niet altijd politici de schuld geven voor de framing. Een volwassen gedrag van de media, met méér respect voor de samenleving -  zoals ze IS in plaats van zoals ze die WILLEN - zal veel polarisatie voorkomen!