De door het groene fanatisme met steun van de EU afgedwongen stikstof- en CO2-politiek zou ei zo na doen vergeten dat er ook nog een allochtonenprobleem bestaat. Dat probleem is geenszins kleiner geworden ...
Dat probleem is geenszins kleiner geworden ... sinds de groene hemelbestormers, doordrongen van hun onaantastbaar gelijk en van hun heilige planetaire opdracht om “het klimaat te redden”, de agenda van nieuwsredacties bepalen.
Zeer recent kreeg ik een tekst onder ogen over de wateroverlast in Italië. Die zou door de klimaatverandering zijn veroorzaakt. Maar een wakkere Italiaanse burger trok ons met de beide voeten op de grond: een onderhoudsingenieur in Romagna zei onomwonden dat de waterproblemen niets met klimaatverandering te maken hebben. “Luister niet naar die idioten op TV. Het is zo dat er in tientallen jaren geen onderhoud is gebeurd. De hydraulische machines in Romagna dateren uit 1933 en sommige elektromotoren zijn bijna 100 jaar oud. Dan zijn er installaties waar sinds de jaren 60 gewoon geen onderhoud is gebeurd.”
Nu is het de Vlaming ingegeven om bij het vernemen van dit soort info de hakbijl boven te halen en in te hakken op de 'polletiek'. Want ook bij ons schort er wel een en ander, ook aan de waterhuishouding. We mogen verwachten dat die problemen ook hier zullen verergeren als we met dezelfde slordigheid te werk gaan als in Italië.
Het belangrijkste is evenwel dat dit soort aangehaalde euvels vooral een en ander zegt over de mentaliteit van de mensen die er leven. En dat gegeven ontbreekt nogal eens in de commentaren.
In dat verband kan niemand me beletten een flink stuk mee te gaan met die mensen die een verband zien tussen een toch wel heel felle immigratie en fenomenen zoals drugs – en andere criminaliteit. We wéten het allemaal wel, al worden we verzocht daarover onze snoet te houden. En het betekent dat niet dat de autochtonen altijd modelburgers zijn.
Andere culturen betekent ook: andere zeden. Daar is op zich niets mis mee, maar alles moet op de passende plaats. En dan ontkom ik niet aan de vraag of mensen uit andere culturen misschien wel anders aankijken tegen milieu- en klimaatproblemen. Dat mensen die uit compleet andere culturen komen, daar gevormd zijn en daar hun basisoriëntaties hebben opgedaan, minder met milieu, stikstof of de natuur begaan zijn, dan wij onszelf voorhouden: moet dat verbazen?
Nu is het te kort door de bocht om deze gedachtegang te gebruiken als argument tegen immigratie. Daar zijn andere, heel plausibele argumentaties voor mogelijk.
Mijn punt is dat het onmogelijk is om een succesrijke milieupolitiek op poten te zetten, als niet iedereen het spel van ganser harte meespeelt.
Wie me niet wil geloven, loopt maar eens langs de straat. Maar neem een grote zak mee, waar je het afval dat overal ligt rond te slingeren in kunt wegbergen.
De kernvraag is of het te verantwoorden valt om een hele gemeenschap op een hoop kosten te jagen of zelfs met boetes te bedreigen, als iedereen weet dat er grote groepen inwoners zijn die totaal andere denkbeelden koesteren over milieu en natuur.
Alweer is dit geen argument om tegen immigratie te fulmineren. Maar het is wel een reden om buiten de altijd weer platgelopen paadjes te treden.
Als het waar is dat grote groepen immigranten gewoon niet inzien dat milieu en aanverwante zaken belangrijk zijn, dan is het zaak uit te zoeken hoe ze die inzichten wél kunnen verkrijgen.
Ik geloof niet dat het onderwijs hierbij op korte termijn behulpzaam kan zijn. Zeker niet bij lieden die van jong af geleerd werd dat alles wat moet gekend worden al in een heilig boek opgeschreven staat.
Als men mensen ertoe wil brengen zorg te dragen voor milieu en natuur, dan kan dat alleen lukken als die zorg vanuit het hart komt.
De vraag is dan: hoe verkrijgen we dat immigranten vanuit hun eigen persoonlijke aanvoelen die zorg voor natuur en milieu gaan opbrengen?
Op zo’n moment denk ik aan de betekenis van zoiets als “een thuis”. Thuis is namelijk veel meer dan de plek waar ik woon en slaap. Zulke plek heeft ongeveer elke immigrant, maar toch betekent dat niet dat hij of zij van de natuur houdt.
Thuis is meer: het is de plaats op deze wereld waar ik ontstaan ben, de plaats van mijn oorsprong en waar ik mijn draai heb gekregen, de plaats, bevolkt met concrete mensen en voorzien van concrete instituties, die mijn eigen zijnswijze vorm heeft gegeven.
Thuis heeft te maken met wortelvorming, Thuis is de basis van de persoonlijke identiteit.
Zo’n thuis wil men koesteren, onderhouden, bestendigen. Want dan koestert men zichzelf.
Voor de normale autochtone Vlamingen is dat het dorp of de stad in Vlaanderen, waar Nederlands wordt gesproken (of iets wat daar op lijkt), waar ouders hun kinderen een bepaalde vorm van orde, netheid en zorg voor de omgeving hebben geleerd en mensen hebben geleerd dat de toestand van de collectiviteit boven het persoonlijk belang van een individu gaat.
Maar voor de allochtoon ligt die thuis totaal anders. Allochtoon betekent volgens het woordenboek: “gevormd door een andere grond”. Zijn thuis is niet in Vlaanderen te vinden.
Daar is dan maar één conclusie uit mogelijk.
Er bestaat een verband tussen het gebrek aan worteling bij belangrijke groepen immigranten en de kans op slagen van een milieu- en natuurpolitiek. Zonder dat kan natuurbeleid alleen met pressie worden afgedwongen.
Omdat die wortelvorming verbonden is met de geboorteplek op deze aarde, kan voor vele immigranten de juiste attitude ten aanzien van milieu en natuur pas in een tweede, derde of zelfs vierde generatie worden verworven.
Een stekelige vraag dringt zich dan ook op: waarom legt Groen zo’n felle klemtoon op de multiculturele maatschappij? Want multiculturalisme betekent altijd dat de betrokkene tot op zekere hoogte buiten het gewenste maatschappelijke patroon zal staan. Hoe kun je anders van multicultuur spreken?
Het lijkt me verstandig in deze verkiezingstijd Groen even te confronteren met zijn eigen inconsequentie.
