In november 2021 publiceerden we een bijdrage onder de titel “Een denkoefening over de politieke en maatschappelijke evolutie”. De onderwerpen die aan bod kwamen waren: relevante gebeurtenissen, Nu komt daar nog de Russische inval in Oekraïne bij.
Rusland of een zelfgecreëerde energiecrisis?
Dat de oorlog in Oekraïne politieke taboes over de energietransitie deed sneuvelen, betekent alleen maar dat onze nationale en Europese beleidsverantwoordelijken in het verleden een ondoordachte energiepolitiek hebben aangehouden.
De afhankelijkheid van Russisch gas
Dat gewezen Bondskanselier Gerhard Schröder zijn land afhankelijk maakte van het Russisch gas en Angela Merkel deze afhankelijkheid nog vergrootte door haar besluit om de kerncentrales te sluiten, illustreert dat populariteit nog geen garantie is voor een geostrategische beleidsvisie.
Dat de oorzaak waarop Merkel zich baseerde – de kernramp in het Japanse Fukushima –fake nieuws was, maakt de fout alleen maar erger. Op Wikipedia lezen we nog altijd “Ongeveer 100.000 mensen sloegen op de vlucht en er vielen bijna 19.000 doden. Als gevolg van het natuurgeweld raakte de kerncentrale in Fukushima beschadigd. Het was de ergste kernramp sinds die in Tsjernobyl in 1986.” Vals nieuws, vermits in de officiële rapporten staat dat alle doden, op één na, het gevolg waren van de tsunami en niet door de beschadiging van de kerncentrale.
Hoewel puur giswerk, kan de keuze van Merkel - vooral gezien haar kennis als fysicus - voor een samenwerking met Rusland, een bewuste politieke keuze geweest zijn die zij belangrijker achtte dan de gevolgen van een overhaaste sluiting van de kerncentrales voor haar eigen land. Zou het té vergezocht zijn om te denken dat zij als Oost-Duitse wél begreep hoezeer het Russisch volk werd vernederd na WO II? Rusland dat méér dan alle andere ‘overwinnaars’ een hoge tol betaalde (20 miljoen doden tegenover 400.000 Amerikanen), maar nooit als overwinnaar werd erkend, integendeel. Om dan in 1990 opnieuw bedrogen te worden? Jaja, ‘mondeling’, juist!
De Duitse ‘Ostpolitik’ had heel positief kunnen evolueren had men ook en vooral de politieke en culturele banden aangehaald.
Nederland en België hadden ooit een zeer goede relatie met Rusland. Tegenover het huidige vijandbeeld dat Nederland, en in mindere mate België, delen met de USA mogen we de eertijds bijzonder nauwe relaties tussen tsaar Peter De Grote (toch ook een autocratisch regime) en Nederland (1697) en Vlaanderen (1717) niet vergeten. Zelf was ik getuige van de schenking door Vlaamse sponsors van de nieuwe beiaardklokken (2001) voor de Peter en Paul kathedraal te Sint-Petersburg op initiatief van Jo Haazen, de toenmalige directeur van de Koninklijke Beiaardschool te Mechelen.
Dat in eigen land premier Verhofstadt indertijd vrije baan gaf aan de Groenen, om bij wet de kerncentrales te sluiten, en de navolgende regeringen daar geen graten in zagen, illustreert de kortzichtigheid en het politiek opportunisme van álle politiek partijen die deel uitmaakten van de voorbije regeringen. Toegegeven, N-VA was in de meerderheid de enige partij die protesteerde, maar zij vond het toen geen crisis waard, nu wel?
Dat men de totaal overhaaste energietransitie rechtvaardigt door de menselijke productie van CO2 als oorzaak aan te voeren, bewijst het gebrek aan wetenschappelijke dossierkennis. Toch zijn de regeringspartijen daarin geslaagd dankzij de activistische media die als volleerde wetenschapsontkenners alle andere natuurlijke oorzaken van de klimaatopwarming nog steeds negeren.
Onze vraag: Wie durft nog te beweren dat wij de enige juiste energiepolitiek volgen en dat wij met onze zeer dure CO2-maatregelen de klimaatopwarming kunnen stoppen?
De Russische inval in Oekraïne
Als er één gebeurtenis is die smeekt om een goed begrip én een antwoord op de vraag “Hoe is het zo ver kunnen komen?” dan wel deze brutale inval. Dat deze aanval grote emoties losmaakt is vanzelfsprekend. Hoe moeilijk ook, voor de denkoefening die we allen moeten maken, zijn emoties wel het laatste waaraan we mogen toegeven.
We ontvingen op onze bijdragen zowel instemmende als negatieve reacties. Ze illustreren het grote probleem dat heel veel mensen hebben wanneer ze geconfronteerd worden met invalshoeken waar ze niet mee akkoord gaan. En de emo-journalisitiek maakt het nog moeilijker om objectief te blijven. Het mag gezegd worden dat Ruslandkenner Jan Baljauw op het VRT-nieuws zich voorzichtig uitdrukte en niet meedeed aan de emotionele beeldenjournalistiek van de redactie.
Het wederzijdse vijandbeeld is opnieuw springlevend. Voor “haviken” is deze oorlog een gedroomd argument om opnieuw een wapenwedloop te starten, waarbij de wapenboeren zich reeds rijk rekenen.
Wanneer men echter de problemen ziet waarmee de Russische opmars kampt, zou men toch eerst eens moeten bewijzen dat het ‘Russisch gevaar’ voor de NAVO-lidstaten reëel is.
Alvast deze bedenking: de hevige weerstand van het Oekraïense leger is in de eerste plaats te danken aan de weerbaarheid van de ganse Oekraïense bevolking en voor een niet onbelangrijk deel aan de NAVO-steun. Dank zij de inlichtingen, raketten en (Turkse) drones hebben de Oekraïners de opmars kunnen vertragen en konden ze door gerichte reacties de vijand grote verliezen toebrengen.
Dat belet niet dat er méér geld moet besteed worden aan onze collectieve veiligheid. Naast de nood aan meer state-of-the-art defensieve wapensystemen is er ook dringend nood aan meer maatschappelijke weerbaarheid. Zo vinden we dat er een sterke operationele reserve moet komen. Géén veralgemeende legerdienst en ook geen reserve op basis van een vrijblijvende keuze, maar een verplichting voor een welomschreven groep jongeren (lees hier onze bijdrage over dit voorstel). In elk geval, zo lang heldhaftige politici militairen naar oorlogsgebieden mogen sturen terwijl de bevolking zich kan uitleven op de Sinksenfoor of Paasfoor, kan er nooit sprake zijn van een weerbare maatschappij. Dan kunnen we beter betalen voor een huurlingenleger à la Blackwater …
Wat we lazen
Voor onze analyse luisterden we naar/lazen we meerdere interessante bijdragen. Onze eigen bibliotheek bevat reeds een veertigtal bijdragen over “Oekraïne” maar dit is slechts de tweede analyse over de oorlog in Oekraïne.
We lazen onder meer de analyse door Bjorn Soenens, VS-correspondent in Washington “De Russen komen!": het verhaal van een eeuw vijandschap tussen de VS en Rusland. Het is een opsomming van alle vijandigheden tussen de USA en het communistisch regime die aantoont dat BEIDEN telkens opnieuw kansen misten om tot goede relaties te komen. Het lijkt wel dat bij momenten niet de politiek maar het militair industrieel complex het vijandbeeld cultiveerde en misbruikte om zijn wapentuig te kunnen slijten. Een wapenwedloop waar maar géén einde aan komt!
Twee citaten: “Na de Tweede Wereldoorlog hadden de Sovjets hun dramatische les geleerd. Na de invallen door de Mongolen, de Ottomanen, de Polen, de Fransen onder Napoleon, en twee keer de Duitsers, vonden ze het meer dan genoeg.”
“In minder dan 10 jaar tijd veranderde Rusland van mogelijk NAVO-bondgenoot tot - andermaal - een regelrechte tegenstander. Van communisme was in Rusland al lang geen sprake meer. Rusland was intussen een heel rechts land geworden, met fascistoïde trekken: een onaantastbare leider, en onvrije media.”
Een ander héél interessant artikel “Today’s Crisis Over Ukraine”, werd geschreven door gewezen VS-ambassadeur Jack F Marlock, 14 feb 2022. Deze kritische reflecties van de gewezen ambassadeur in Moskou (1987 - 1991) zijn aanbevolen voor wie zoekt naar de werkelijke oorzaken van dit conflict.
De pagina waar dit artikel gelezen werd (copy-past in ons bezit) is momenteel offline’: page not found error 404. https://usrussiaaccord.org/acura-viewpoint-jack-f-matlock-jr-todays-crisis-over-ukraine/
Over Putin schrijft hij:
(Vrije vertaling) “Terwijl Poetin Rusland uit het bankroet haalde in de late 1990s, de economie stabiliseerde, de Russische buitenlandse schuld afbetaalde, de georganiseerde misdaad aanpakte en zelfs begon met het aanleggen van financiële reserves, werd Rusland door de USA verder vernederd, gekwetst in zijn waardigheid en hield men geen rekening met zijn veiligheidsproblemen.
Tijdens een speech in Munchen in 2007 heeft Poetin al deze vernederingen een voor een opgesomd. Robert Gates antwoordde hem dat “we didn’t need a new Cold War.” Maar niemand heeft de waarschuwing van Poetin ernstig genomen. Joseph Biden vond het zelfs nodig om tijdens zijn campagne voor de nominatie tot kandidaat van de Democraten op te roepen “to stand up to Vladimir Putin”. Wat had Poetin hem of de VS misdaan?”
Hij herinnert aan de uitspraak van Reagan dat “called the Soviet Union an evil empire, but then negotiated an end of the Cold War.” … “he never publicly castigated the Soviet leaders personally” … “His first words in private meetings was usually something like, “We hold the peace of the world in our hands. We must act responsibly so the world can live in peace.”
Hij stelt de vraag én beantwoord die:
Was the crisis avoidable? Well, since President Putin’s major demand is an assurance that NATO will take no further members, and specifically not Ukraine or Georgia, obviously there would have been no basis for the present crisis if there had been no expansion of the alliance following the end of the Cold War, or if the expansion had occurred in harmony with building a security structure in Europe that included Russia.
Als afsluiter komt hij tot deze conclusie: de crisis is oplosbaar wanneer het gezond verstand opnieuw aan bod komt. Maar de grote interne problemen in de VS zullen een oplossing moeilijker maken.
Een ander inhoudelijk sterk artikel in Le Monde, geschreven door de Franse correspondent in Washington, Pjotr Smolar: Russie-Occident, vingt ans d’autoradicalisation de Poutine le 04 mars 2022
Het artikel bevindt zich helaas achter de betaalmuur maar enkele citaten en onze lezing ervan kunnen toch wel helpen voor een beter begrip:
De eerste zin:(vrije vertaling) “Toen Vladimir Poetin aan de macht kwam koos hij voor een toenadering met Washington, maar raakte nadien overtuigd van de kwaadaardigheid van de USA die alles deed om zijn land te verzwakken. Zijn reactie was de keuze voor geweld, revisionisme en ontkenning.”
Smolar begint zijn analyse met een incident in 1999 dat in de internationale wereld weinig weerklank kreeg, alhoewel het heel vernederend was voor Rusland (en China).
Citaat (vrije vertaling): “In maart 1999 maakte een vliegtuig met aan boord de Russische eerste minister Evgueni Primakov boven de Atlantische oceaan rechtsomkeer, in plaats van te landen in Washington. Per telefoon vernam hij van vice-president Al Gore dat de VS met de NAVO luchtaanvallen uitvoerde op Servië en Kosovo, met als argument dat het belangrijker was om levens te redden van Albanezen in de provincie dan de goedkeuring te krijgen van de VN-Veiligheidsraad.”
Voor Rusland de zoveelste keer dat de VS de VN-afspraken negeerden.
Smolar beschrijft dan diverse voorbeelden van buitenlandse antirussische standpunten en interventies die mede-oorzaak zijn van wat vandaag gebeurt.
Volgens Smolar werd Poetin steeds meer verbitterd en trok hij drie conclusies:
- De hypocrisie van het Westen dat Rusland verwijt zich niet aan de internationale regels te houden, maar zich zelf niet schikt naar de VN-resoluties.
- Hij denkt dat de VS verzwakt is door de interne problemen en de avonturen in het Midden-Oosten (cfr de aanval op Irak, op basis van een leugen)
- Uit beide voorgaanden besluit hij dat de voordelen van een militaire bezetting (van Oekraïne) opwegen tegen de mogelijke sancties.
Aansluitend volgt een overzicht van de spanningen tussen Rusland en het Westen. Komen onder meer aan bod: de Russische deelname aan het conflict in Syrië en het hacken van de Democratische Partij met het lekken van, via Wikileaks, documenten waaruit blijkt dat de partijkaders Hillary Clinton bevoordeelden zodat ze de nominatie won van Bernie Sanders. Het hacken was groot nieuws voor de ‘Main Stream Media’, vergeten werden de onsmakelijke praktijken binnen de partij. Komen ook aan bod de liquidatie van Russische tegenstanders: Anna Politkovskaïa, gewezen vice-eerste minister Boris Nemtsov, dubbelagent Sergueï Skripal, Alexeï Navalny.
Zijn eindconclusie is dat Poetin zijn hand overspeelde. Dat Rusland door de strenge strafmaatregelen volledig geïsoleerd werd[1] en dat de inval uiteindelijk een bom werd die onder zijn stoel hangt waarvan enkel de lengte van de lont nog niet gekend is.
De Corporatocratie[2]
De economische sancties tegen Rusland zijn niet allemaal onschuldig. De recente beslissing van grote bedrijven om zich terug te trekken uit Rusland zouden wel eens een voorteken kunnen zijn voor een nieuwe ondemocratische macht.
Het is al vanzelfsprekend dat grote bedrijven niet alleen aan interne politiek deden maar ook in het buitenland de lakens uitdeelden. De invloed ervan reikt tot in het Witte Huis. Denk maar aan vice-president Dick Cheney en de firma Halliburton of aan de Amerikaanse beveiligingsfirma Blackwater. Mocht men alle politici die rijkdom verzamelden ver boven hun normale mogelijkheden oplijsten, dan zouden we een lange lijst krijgen …
Een flagrant voorbeeld van een politiek beleid is het F35 programma van Lockheed Martin (LM). Er was geen enkele organisatorische noch technische reden voor LM om in bijna alle VS-staten een onderdeel van het F35 programma te vestigen. Het was gewoon omkoperij van de politieke vertegenwoordigers van deze staten: hun steun in ruil voor tewerkstelling. Vandaag blijkt uit de actie van de Amerikaanse firma’s om Rusland te verlaten eenzelfde politiek activisme dat niet onschuldig is. Zij kiezen nu de vijanden: Rusland wel, China, nochtans de vijand nummer één, blijft buiten schot?
Onze vraag: hoe lang nog vooraleer deze machtige bedrijven samenspannen om hun kandidaat tot president of volksvertegenwoordiger te benoemen?
Of is deze vraag al achterhaald en is onze democratie al dood en begraven?
Onze conclusie
Uit alle grote maatschappelijke thema’s, blijkt telkens weer dat (ook verkozen) beleidsverantwoordelijken zelf de oorzaak waren van de dramatische gebeurtenissen. Dat hun macht afkalft wegens onwetendheid en gebrek aan geloofwaardigheid. Dat hun grote ego’s ertoe leidden dat ze geen tegenspraak meer dulden. Dat meer nog dan geld, de macht over mensen hun ultieme droom is.
De macht van de grote bedrijven wordt duidelijker naarmate ze georganiseerd wordt door nieuw onverkozen organismen. Denk maar aan het WEF. Bekijk maar eens dit korte filmpje (50 sec) waarin WEF baas Schwab duidelijk maakt welke rol het WEF zichzelf toebedeelt. Is het niet ironisch dat politici elk jaar opnieuw wat graag deelnemen aan de hoogmis van het WEF, en niet beseffen dat ze zichzelf degraderen tot loopjongens van ‘Big Money’?
De corporatocratie is geen ver-van-mijn-bed-show. Dat hebben ze onder meer in China en Rusland al begrepen, maar niet in de VS en evenmin in de Europese Unie!
Het begint allemaal zo onschuldig, en ja, zonder de ‘big farma’ zou de geneeskunde niet zo ver staan als vandaag. Maar wanneer de volksgezondheid gedicteerd wordt door een corporatistische elite die daar steenrijk van wordt is enig wantrouwen terecht.
De machtsverschuiving evolueert in alle stilte, zonder grote schokken te veroorzaken, net zoals houtwormen tast zij traag maar zeker het maatschappelijk weefsel aan. Tot de ultieme macht in zicht is.
De middelen om die ultieme macht te bereiken wordt door de ontwikkeling van de artificiële intelligentie nog gevaarlijker. Ik kan mij een wereld voorstellen waar elk individu afhankelijk wordt van een robot[3]. Er zullen dan twee soorten robotten zijn: de goedkope voor de massa gewone mensen, die hen zegt wat en hoe het mag en wat niet mag, en de robot voor de elitaire leden van de Corporatocratie die doet wat hem gezegd wordt. Utopie?
[1] Dat Rusland geïsoleerd werd klopt slechts ten dele. De samenwerking met China en onder andere India is er alleen maar beter op geworden en kan wel eens als een boemerang terugkeren in het Westers kamp.
[2] Corporatocracy verwijst naar een economische, politieke en gerechtelijke systeem dat gecontroleerd wordt door machtige bedrijven.
[3] Met robot bedoelen we hier het geheel van AI-mogelijkheden om de mensenmassa te sturen en om elke afwijking te controleren en desnoods te bestraffen.
