Essay over de oorlog in Oekraïne: Deel I Hoe is het zo ver kunnen komen?
Inleiding
Op 24 februari 2022 vielen Russische troepen Oekraïne binnen. Weinigen hadden dit voorspeld en ook wij dachten dat het zou beperkt blijven tot militaire steun aan de opstandige Russisch-gezinde regio’s en de landverbinding met het eerder geannexeerde Krimschiereiland.
Deze bijdrage gaat niet over de Russische inval op 24 februari 2022. Het enige dat we hierover vandaag wél willen schrijven, is dat er geen enkele goede reden is om de politieke doelstelling (een regimeverandering) en de barbaarsheid van deze militaire inval te rechtvaardigen.
Met dit essay proberen we de oorzaken te achterhalen. Hoe kon het zo ver komen? Of deze oorlog te vermijden was. Of er sprake was van niet gehouden afspraken én of er uitlokking was door derden. Maar ook (en vooral) om inzicht te krijgen in de complexiteit van de situatie in Oekraïne zelf én het onvermogen van de Russische Federatie om tot een binnenlands én buitenlands beleid te komen dat afrekent met een geestdodende communistische ideologie en een dictatoriale leiding.
Deel I Het verleden
Wanneer begint de voorgeschiedenis?
Hoewel Oekraïne pas in 1991 onafhankelijk werd[1], moeten we veel verder in de tijd teruggaan om de situatie van vandaag in Oekraïne te kunnen begrijpen. De wortels van dit conflict gaan terug naar eind 10de eeuw – begin 11de eeuw met het Kievse Rijk ‘Kievan Roes’.
Kievse Rijk eind 10de eeuw
Volgen dan de onophoudelijke verschuivingen van de landsgrenzen en macht in Europa, zoals uit deze interactieve kaart blijkt. Een foto van de situatie in 1703 toont dat Oekraïne toen een deel was van het Ottomaanse rijk, het Pools-Litouwse Gemenebest, Rusland en de Krim.
Opkomst van het Oekraïense nationalisme
Om de grote weerbaarheid van de huidige Oekraïense bevolking te begrijpen moeten we teruggaan naar de historische wortels van het Oekraïense nationalisme.
Wereldoorlog I
Na een korte periode van onafhankelijkheid en dan terug ingelijfd in de Sovjetunie, waren de nadagen van WO I heel belangrijk voor Oekraïne. Het is de periode waarin Polen en Oekraïne een oorlog uitvechten (1918/1919) waarbij Polen als winnaar opnieuw Galicië (een deel van Oekraïne) bezet.
Na de Pools-Russische oorlog (1919 – 1921) werd Oekraïne verdeeld onder de Sovjet-Unie (bolsjewistisch Oekraïne), Polen, Roemenië en Tsjecho-Slowakije.
In 1929 wordt de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN) opgericht. Hun doel is de oprichting van een onafhankelijk etnisch homogeen Oekraïne.
“De grootschalige vervolging van Oekraïners door de Poolse heersers zorgde voor een grote aanhang voor de nationalisten die uitgroeide uit tot een invloedrijke organisatie met 20.000 leden en een veelvoud aan sympathisanten: “Om een idee te geven van het niveau van de steun in West-Oekraïne destijds voor een “puur Oekraïens ras”, rekruteerde de SS Galicische divisie 80.000 Galicische vrijwilligers in anderhalve maand.
Tussen WO I en II
De economische collectivisatie in de Sovjetunie door Stalin leidde in Oekraïne tot een hongersnood – HOLODOMOR, net zoals in Kazakstan. In Wikipedia lezen we “De hongersnood werd voor het merendeel veroorzaakt door het beleid van de regering van de Sovjet-Unie onder Stalin, die met kracht de collectivisatie en "dekoelakisatie" van de landbouw doorvoerde.” Er staat nog een andere oorzaak vermeld: “Dit stuitte op groot verzet van de boeren, ook en vooral die in Oekraïne met hun traditie van vrijheid. Ze verborgen hun graan en slachtten hun vee liever dan dat ze het leverden aan de staatsboerderijen”
Een andere bron schreef volgende commentaar:
“Maar het grote Wolga-Don gebied, daar was er ook collectivisatie, daar werden ook de voorouders van mijn Duits-Russische vrienden (als kolonisten) verdreven en op de trein gezet naar Siberië. Dus dit labelen als anti-Oekraïens is onhistorisch.
Al deze interpretaties kunnen de waarheid niet verhullen:
De holodomor was het dramatische bewijs van het falend collectivisme en ongeacht de gedeelde verantwoordelijkheden was het een misdaad tegen de mensheid
Wereldoorlog II
Toen Duitsland Oekraïne binnenviel werden ze in het Westelijk deel van Oekraïne onthaald als hun verlossers, terwijl dat niet het geval was in de andere delen van Oekraïne die meevochten met het ‘Rode Leger’ tegen Nazi-Duitsland. In Oekraïne zullen de nationalisten zowel Joden als Polen in groten getale doden. Er is daarover heel wat geschreven, onder meer in dit artikel. [2]
Image left: Stefan Bandera. Image right: Mykola Lebed
De Koude Oorlog
Niet onbelangrijk voor het vervolg, vermeldt dit artikel ook de rol van één van de twee OUN-leiders, Mykola Lebed – verantwoordelijk voor tal van oorlogsmisdaden – die op aandringen van de CIA VS-staatsburger kan worden. Hij werd een belangrijke Amerikaanse spion/pion tijdens de Koude oorlog. Oekraïne was immers net als Turkije belangrijk voor de anti-Russische ‘containment-politiek’ van de VS/NAVO.
Een citaat uit het reeds vermelde artikel: “Once in the United States, Lebed was selected as the CIA’s chief contact/advisor for AERODYNAMIC.
“Breitman en Goda schrijven (19): “De eerste fase van AERODYNAMIC omvatte infiltratie in Oekraïne en vervolgens exfiltratie van door de CIA opgeleide Oekraïense agenten. Tegen januari 1950 namen de afdeling van de CIA voor het verzamelen van geheime inlichtingen (Office of Special Operations, OSO) en haar afdeling voor geheime operaties (Office of Policy Coordination, OPC) deel [notitie van de auteur: de Allen Dulles malafide factie van de CIA]... Washington was vooral blij met het hoge niveau van de UPA-training in Oekraïne en het potentieel voor verdere guerrilla-acties, en met 'het buitengewone nieuws dat ... actief verzet tegen het Sovjetregime zich gestaag naar het oosten uitbreidde, vanuit de voormalige Poolse, Grieks-katholieke provincies ...”
De eenmaking van Duitsland
De toenmalige Sovjet-president Michail Gorbatsjov stond welwillend ten aanzien van de hereniging van Duitsland. En uit de memoranda die werden opgesteld over de gesprekken is het duidelijk dat de VS hierin een grote rol speelden. Hieronder een uittreksel uit een vrijgegeven memorandum uit het archief van het National Security Archive. (Het is sterk aanbevolen om niet enkel dit uittreksel te lezen.)
Eerder die dag had Baker ook al de garantie gegeven aan de Russische minister van Buitenlandse Zaken Eduard Shevardnadze om de NAVO niet oostwaarts te gaan uitbreiden..
Dit zei Baker aan Gorbatsjov:
Deze boodschap van de Amerikaanse buitenlandminister is opmerkelijk:
Hij stelt duidelijk dat er twee oplossingen zijn: een herenigd Duitsland als NAVO-lid waarbij hij belooft dat er géén uitbreiding van de NAVO naar het Oosten zal zijn. Ofwel een herenigd Duitsland dat geen deel uitmaakt van de NAVO, en eventueel zou kunnen evolueren naar een sterke staat met een nucleaire capaciteit.
Men hoeft geen diplomaat te zijn om te beseffen dat de Amerikanen hiermee duidelijk maken dat ze nog altijd de drie doelstellingen van de NAVO willen behouden:
‘TO KEEP THE AMERICANS IN, THE RUSSIANS OUT and
THE GERMANS DOWN’.
En zo geschiedde.
Poetin en het oude Sovjet-Rijk
Hierover schreef Harry van der Horst gewezen Militair Attaché te Moskou een interessant bijdrage (2016) voor Dwarsliggers.eu.
Hij heeft het over de Westerse bril waarmee de media en de politici kijken naar Rusland. Aanbevolen lectuur voor wie meer inzicht wil in het Rusland van Poetin.
In een driedelige reeks over “Rusland na de Muur” die hij schreef voor de Nederlandse officierenvereniging lazen we het volgende over Poetins visie op de teloorgegane Sovjet-Unie:
Toen president Poetin in 2005 tijdens een toespraak in het Kremlin ooit eens sprak over ‘de ineenstorting van de Sovjet-Unie [als] de grootste politieke ramp van de twintigste eeuw’ was het deze ontheemding waarnaar hij refereerde. Zoals vaak gebeurt bij het citeren van de Russische president worden zijn woorden oneindig vaak herhaald zonder bijbehorende context, als bewijs dat hij de voormalige Sovjet-Unie in ere wil herstellen. Dat hij ook in een officiële rede heeft uitgesproken dat ‘degenen die de ineenstorting van de Sovjet-Unie niet betreuren geen hart hebben en degenen die haar wel betreuren geen hersens’ wordt dan gemakshalve maar vergeten.
Zelf herinner ik mij heel goed hoezeer mijn Poolse, Tsjechische en Hongaarse collega’s defensieattachés te Wenen hoopten op lidmaatschap. Terecht zonder enige twijfel, want het Warschaupact was niet direct een democratisch gekozen militaire samenwerking[3].
Hoewel het IJzeren Gordijn verdween en nadien ook de EU uitbreidde naar het Oosten, was het duidelijk dat de VS en Rusland mekaar blijvend als een ‘vijand’ zouden benaderen.
Oekraïne van broedervolk naar verwerpelijke ‘neonazi’s’ (dixit Poetin)
Hoe is het mogelijk dat in 1954 Oekraïne de Krim ten geschenke kreeg van Chroesjtsjov en Poetin in 2014 het schiereiland opnieuw annexeerde?
Deze vraag wordt in onze media nauwelijks gesteld en het neonazisme wordt slechts terloops vermeld zoals in dit uitgebreid artikel ‘De fantoompijn genaamd Oekraïne’, geschreven door Marc Reynebeau in De Standaard. Hoewel hij gekend staat als een fervente tegenstander van extreemrechts, beperkt hij zich over dat fenomeen in Oekraïne tot deze paragraaf:
“In westelijk Oekraïne was lang een anti-Pools ressentiment blijven woekeren, dat in het interbellum de basis had gelegd voor een uiterst rechts nationalisme. Het kende in de Tweede Wereldoorlog directe uitlopers in een aanzienlijke Oekraïense collaboratie met nazi-Duitsland. Boegbeeld Stepan Bandera zou in het nieuwe Oekraïne vanwege zijn dan vooral als anti-Sovjet geduide nationalisme een heldenstatus krijgen, straatnamen en standbeelden inbegrepen. Zo dachten ze er in Oost-Oekraïne ook over, maar dan vanwege de Holodomor. Wat Poetin nu het argument verschaft dat hij met zijn oorlog ook dringend het neonazisme de kop moet indrukken.”
Reynebeau heeft het ook over de Russische inmenging: “Met zijn agitatie bij separatisten in Oost-Oekraïne probeerde Poetin een verdeel-en-heerspolitiek uit om het regime in Kiev weer in het gareel te krijgen. Wat hij heeft bereikt, is zowat het tegendeel daarvan. Want dat levert ook de Russischsprekenden daar in het Donetsbekken al acht jaar lang niets dan oorlog op.”
Zijn selectiviteit doet vragen rijzen.
Waarom negeert hij de rol van neonazi-leider Mikola Lebed als VS-agent gedurende de Koude oorlog?
Waarom géén woord over de VS inmenging inclusief de druk op Oekraïne om te kiezen voor de NAVO?
Over dit laatste kregen we nogal wat informatie:
“Voormalig NL ambassadeur Ron Keller (Chef de Poste Kiev 2005-2009, CdP Moskou 2009-2013) was in Kiev tevens NAVO-ambassadeur. Over die tijd heeft hij in 2019 al geschreven:
“Wij hebben de NAVO gewoon aan Oekraïne opgedrongen. Er bestond daar niet een echte wens om lid te worden van de NAVO-organisatie.”
Deze uitspraak staat in schril contrast met de berichtgeving in de prowesterse media die schrijven dat het Oekraïense volk koos (voor de NAVO) en niet een corrupte elite die hun land – een van de potentieel rijkste landen van Europa – uitzuigt en de bevolking laat leven in erbarmelijke toestanden.
“Ook NL werd in 2006 gevraagd om Oekraïne NAVO-klaar te maken. Uiteindelijk is het NL aanbod niet aangenomen door Kiev, omdat de Amerikanen zich inmiddels hadden gemeld met een veelvoud aan mensen en (financiële) middelen. Dus toen is het ‘NAVO-fãhig’ maken van de Oekraïense strijdkrachten al begonnen, onder strakke Amerikaanse leiding. Het lijkt mij niet onfatsoenlijk om daarbij te veronderstellen dat het Amerikaanse militair-industriële belang zoals gewoonlijk minstens zo groot was als het geopolitieke en ideologische belang. (…) Dat de Amerikanen in 2014 alleen al 5 miljard US dollars hebben geïnvesteerd in het beïnvloeden van de politieke situatie in Oekraïne naar Amerikaanse wens.”
Regimeverandering in Oekraïne
Wanneer we in de aanvang schreven dat een regimewissel als Russische doelstelling onaanvaardbaar is, dan geldt dat ook voor andere staten.
In een vorige bijdrage Oekraïne speelbal van oligarchen, zijn we uitgebreid ingegaan op de complexiteit van het land.
We schrijven november 2013
Op Wikipedia lezen we dit: In november 2013 weigerde toenmalig president Viktor Janoekovitsj om de associatieovereenkomst tussen de EU en Oekraïne te ondertekenen. Daarop begonnen pro-westerse ‘Euromaidan-protesten’ die in februari 2014 leidden tot het aftreden van Janoekovitsj. Rusland annexeerde daarop het strategische schiereiland de Krim en steunde de pro-Russische separatisten bij de oorlog in Oost-Oekraïne. Deze aanhoudende strijd escaleerde op 24 februari 2022, toen Rusland vanuit verschillende kanten Oekraïne binnenviel en een grootschalige aanvalsoorlog begon.
Deze omschrijving van de gebeurtenissen is onvolledig en een voorbeeld van de zelfcensuur.
Enkele bedenkingen:
Toen Viktor Janoekovitsj de overeenkomst weigerde te ondertekenen bleef hij binnen zijn bevoegdheden, maar niettemin was zijn beslissing ondemocratisch. Hoe Poetin hierover dacht weten we niet, maar lidmaatschap van de EU was nooit een obstakel. We herinneren aan Oostenrijk dat in 1955 zich ertoe verbond om geen lid te worden van de NAVO maar wel lid werd van de EU. De bezorgdheid van Poetin betrof ongetwijfeld de reeds aangehaalde subversieve inmenging en steun van de VS voor deze regimeverandering.
De oorzaken waarom Poetin de Oostelijke gebieden steunde in hun autonomie en de Krim annexeerde wordt hier eveneens doodgezwegen. Dat het nieuwe Oekraïense regime als een van de eerste beslissingen het Russisch als officiële taal schrapte (23 feb 2014) blijft hier buiten beeld.
Volgens onze informatie hebben de OVSE-waarnemers in de Donbasregio in deze periode géén belangrijke aanwezigheid van Russische militairen kunnen vaststellen, terwijl westerse media die wel zagen.
Maar er is veel méér.
Het Verdrag van Budapest
Nadat in 1990 de Sovjet-Unie uiteenviel werd in 1991 ‘de Oekraïne’ van provincie in de Sovjet-Unie een zelfstandig land. Rusland stemde daar mee in. Rusland eiste wel een bufferzone tussen de NATO/EU en Rusland. Als bufferzone gold Wit-Rusland, Oekraïne en Kazachstan. Bovendien waren er onderling grote economische belangen en woonden veel Russen in de Oekraïne, Wit-Rusland en Kazachstan. Ook het net zelfstandige Oekraïne wilde goede garanties voor vrede en veiligheid. Daarom kwam in 1994 het “Verdrag van Budapest” tot stand, ondertekend door Rusland, Groot-Brittannië en de USA, met separaat instemming van China en Frankrijk (allen nucleaire machten).
Bepalingen (onder andere):
- Geen militaire invloed van het Westen in Oekraïne
- En woordelijk “Afzien van economische druk op Belarus, Kazakhstan, Oekraïne met het doel deze politiek te beïnvloeden”
- De belangrijkste afspraak was ongetwijfeld de overdracht van de Sovjet kernwapens in Oekraïne aan Rusland in ruil voor de integriteit/bescherming van het Oekraïense grondgebied.
Dat is ook de reden waarom de Russischsprekende Donbasregio in 2014 geen onafhankelijkheid eiste maar autonomie binnen de Oekraïense staat.
Over de annexatie van de Krim kan dus gediscussieerd worden.
Intussen, is de situatie door de burgeroorlog gevolgd door de Russische inval dermate gewijzigd dat enkel nieuwe onderhandelingen over de territoriale integriteit van Oekraïne, een uitkomst kunnen bieden. Autonomie binnen een Oekraïense federale structuur zou de kansen op een duurzame vrede ongetwijfeld bevorderen. Is Oekraïne bereid om de andere afspraken na te komen?
Wat sindsdien gebeurde, is een duidelijke schending van de afspraken met Rusland.
De bevroren burgeroorlog
De eenzijdige “self-determination” of “autonomy” (самостоятельность) van de oblasten (provincies) Loehansk en Donetsk [4] was een reactie op hun achterstelling als tweederangsburgers. Men kan daar smalend over doen, maar vergeet toch niet dat de nieuwe regering in Kiev zich steeds vijandiger opstelde tegenover alles wat Russisch was. Of zoals een jonge vrouw in Oost-Oekraïne die te zien was op Canvas zei “Ze haten ons omdat we Russen zijn.” Er bestaat een naam voor wie anderen tot tweederangsburgers maakt.
“Deze beslissing veroorzaakte een storm bij de Russischsprekende bevolking die beantwoord werd met repressie in de Russischsprekende regio’s (Odessa, Dnepropetrovsk, Kharkov, Lugansk en Donetsk) vanaf februari 2014 en leidde tot de militaire opbouw en enkele ‘horrific massacres’ van de Russische bevolking (vooral in Odessa en Marioepol).”
Het duurde niet lang of Oekraïense militairen en paramilitaire milities (onder andere Azov-eenheden) onder bevel van Binnenlandse zaken begonnen een belegering van de opstandige republieken:
“Hal Freeman meldde dat in de acht jaren vanaf 2014 tot 2022 14.000 doden zijn gevallen in de Donbasregio, als gevolg van het optreden door Oekraïense regeringsgezinde (para)militairen.”
En vanaf het begin werden ze gesteund door VS-raadgevers:
“CIA-paramilitairen trainden sinds 2014 Oekraïense troepen aan de frontlinies van de Donbas-oorlog tegen door Rusland gesteunde separatisten en werden pas vorige maand teruggetrokken door de regering-Biden, meldde Yahoo News woensdag, daarbij verwijzend naar voormalige Amerikaanse functionarissen. Als onderdeel van de training leerden paramilitairen van de CIA de Oekraïense strijdkrachten sluipschutterstechnieken, hoe ze door de VS geleverde Javelin-antitankraketten moesten bedienen en hoe ze konden voorkomen dat ze op het slagveld werden gevolgd door geheime communicatie en andere middelen te gebruiken.”
Om deze burgeroorlog die acht lange jaren duurde te stoppen werden verschillende diplomatieke initiatieven (Minks I en Minsk II) genomen om tot een wapenstilstand te komen. Hierover lazen we onder meer dit:
“Maar net na de ondertekening van de Minsk 1-overeenkomsten lanceerde de Oekraïense president Petro Poroshenko een massale "antiterroristische operatie" (ATO/Антитерористична операція) tegen de Donbass. Slecht geadviseerd door NAVO-officieren, leden de Oekraïners een nederlaag in Debaltsevo, wat hen dwong deel te nemen aan de Minsk 2-akkoorden.
Het is essentieel eraan te herinneren dat de overeenkomsten van Minsk 1 (september 2014) en Minsk 2 (februari 2015) niet voorzagen in de scheiding of onafhankelijkheid van de republieken. Degenen die de overeenkomsten hebben gelezen zullen opmerken dat er moest worden onderhandeld tussen Kiev en de vertegenwoordigers van de republieken, voor een interne oplossing binnen Oekraïne.”
Eveneens belangrijk om de rol van de VS te verduidelijken:
Uit de informatie die wij ontvingen zou eind 2021 Oekraïne – op aanbeveling van Amerikaanse raadgevers – opnieuw begonnen zijn met de voorbereiding van een grote militaire aanval om deze ‘bevroren burgeroorlog’ te beëindigen en de opstandige oblasten terug onder Oekraïens bestuur te brengen. Was dat dé reden voor Poetin om te reageren?
Acht jaar lang werden duizenden onschuldige burgers geterroriseerd, kinderen een normaal onderwijs onmogelijk gemaakt en dat alles omdat ze géén tweederangsburgers wilden zijn.
Persvrijheid in Oekraïne?
Er is niet enkel de afschaffing van het Russisch als officiële taal op 23 februari 2014. Ook op Russische boeken werd een ban gelegd.
The Guardian, publiceerde op 19 jan 2018 een artikel onder de titel Stalingrad author Antony Beevor speaks out over Ukraine book ban.
Samengevat komt het erop neer dat de nieuwe Oekraïense regering een verbod op Russische boeken oplegde wanneer ze negatieve informatie over Oekraïne bevatten. Er werd een ‘commissie’ opgericht die daarover moest oordelen.
“De vooraanstaande Britse historicus Antony Beevor heeft een Oekraïens verbod op zijn winnend boek ‘Stalingrad’ als "volkomen schandalig" beschreven.
Deze bestsellergeschiedenis, winnaar van de Samuel Johnson-prijs van 1999, vertelt over de strijd om de Russische stad tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een Russische vertaling was een van 25 titels die zijn opgenomen op een verboden lijst die vorige week door de Oekraïense autoriteiten is uitgevaardigd, naast boeken van auteurs, waaronder Boris Akoenin en Boris Sokolov.” (…) Serhiy Oliyinyk, hoofd van de afdeling licentie- en distributiecontrole van het Oekraïense Comité voor staatstelevisie en radio-omroep, vertelde Radio Free Europe (RFE) dat het verbod werd opgelegd vanwege een passage die beschrijft hoe 90 Joodse kinderen werden neergeschoten door Oekraïense milities. Het is een provocatie, zei hij tegen RFE. Toen we de bronnen controleerden die hij gebruikte, vonden we rapporten van het (Russische) Volkscommissariaat voor Binnenlandse Zaken. Het volstond om de kwestie te bespreken in de raad van deskundigen en we zijn blij dat ze ons hebben gesteund.”
Maar Beevor zei dat de bron geen intern Sovjetdocument was, maar een boek van de Duitse anti-nazi officier Helmuth Groscurth. Het boek wordt vermeld als bron in Stalingrad, en de citaten die aan Groscurth worden toegeschreven, zijn eraan ontleend. Beevor wees op een schrijnende maar bevestigende beschrijving van het incident in de verzameling herinneringen uit de eerste hand ‘The Good Old Days: The Holocaust’ zoals gezien door de daders en omstaanders.” Kortom de commissie deed aan censuur.
Oekraïne het land waar de Russische taal werd geschrapt als officiële taal en een ban op Russische boeken ligt.
Oorlogspropaganda, een bedreiging voor onze samenleving
Met het artikel ‘The widening gap between my two worlds’ door Hal Freeman een Amerikaanse expat in Rusland, sluiten we deel I van ons essay over Oorlog in Europa - Oekraïne af.
De oorlog dreigt nog een lange tijd te duren. De wonden die geslagen zijn zullen nog véél langer een vreedzaam samenleven onmogelijk maken. Dat was de les die we leerden na de Balkan-oorlog.
Eén van de hoofdredenen daarvoor is de onverantwoordelijke omgang van de media met de feiten. Dat is niet alleen het geval voor de Russische media maar evenzeer voor de Westerse media.
Wij hechten daarom ook veel belang aan bronnen die vertrouwd zijn met de situatie ‘te velde’, bronnen die het kunnen wéten omdat ze er wonen en werken. Hun getuigenissen wijken soms heel erg af van deze van onze rode-pluche-specialisten en van oorlogscorrespondenten die vanuit hun hotelkamer berichtten. Uitzonderingen zoals de genuanceerde commentaren van VRT-Ruslandkenner, Jan Baljauw, zijn een ware verademing te midden al de emo-beelden.
Hal Freeman, een Amerikaan die leeft in een klein Russisch dorp Luga, begint zijn artikel als volgt:
“De verschillende perspectieven op wat er werkelijk in Oekraïne gebeurt, groeien steeds verder uit elkaar. Het zijn geen kleine meningsverschillen over een paar details. Je kunt een reportage van de mainstream media in Amerika bekijken en dat vergelijken met reportages van Patrick Lancaster in Marioepol of Eva Karene Bartlett in Donetsk, en je hebt het gevoel dat ze niet eens over dezelfde oorlog praten. Een journalist, wiens naam ik me niet herinner, zei dat hij het gevoel had dat hij tussen twee parallelle universums in zat als het erom ging hoe mensen de situatie begrijpen. Het was een vreemde manier om dingen te beschrijven, maar ik begreep wat hij bedoelde.
En het is niet alleen omdat mensen het conflict anders zien. Er is ook een toenemend gebrek aan tolerantie ten opzichte van andere perspectieven. Sinds ik bijna 6 jaar geleden begon met het schrijven van mijn blogs, heb ik mensen gehad die het niet met mij en met elkaar eens waren in opmerkingen, maar ik heb het nog nooit zo smerig gezien als nu. Desalniettemin zal ik mijn eigen interpretatie blijven geven van de situatie zoals deze zich ontwikkelt op basis van wat ik hier zie en wat ik hoor van bronnen die ik vertrouw.”
Een andere correspondent eveneens vertrouwd met de situatie ter plaatse schreef:
“Ik kan mij vinden in de hartenkreet van de auteur. Geen betere informatie dan die van mensen ter plekke en alles wat ik lees, dat onder die noemer valt, wijkt af van het oversimplistische Amerikaanse standpunt dat het westen en dat Zelensky 'goed' is en Poetin 'slecht'. (…) Ik vond het trouwens pikant om te lezen dat de auteur refereert aan de kritiek van Scott Ritter. Ik was samen met hem in 1996 in Irak, namens de VN. Toen droeg hij de Amerikaanse buitenlandse politiek nog enthousiast uit, om er later een van de scherpste criticasters van te worden.
Tijdens een toevallig treffen vernam ik van een lid van de onafhankelijke internationale groep vrijwilligers van @geoconfirmed dat na analyse van satellietbeelden ze hadden vastgesteld dat Donetsk recentelijk (begin juni) NIET werd gebombardeerd door de Russen maar door Oekraïense strijdkrachten! Hiermee krijg ik bevestiging van dezelfde toch wel relevante informatie uit een andere bron. En het blijkt geen alleenstaand geval te zijn.
Laten we onthouden dat de waarheid in oorlogstijd altijd geweld wordt aangedaan door álle betrokken partijen. Daarom moeten we ook alle getuigenissen ernstig nemen. Hoedt u voor factcheckers die zelf aan zelfcensuur doen of verplicht worden om onkritisch mee te doen aan de oorlogspropaganda
Kolonel in ruste Pierre ‘Pjotr’ Therie,
Gewezen defensieattaché voor Oostenrijk, Zwitserland, Kroatië en Slovenië.
Dwarsliggers.eu
[1] De eerste onafhankelijke Oekraïense staat kwam er pas in 1917 en was slechts een kort leven beschoren.
[2] Dat we het nationalisme zo uitgebreid behandelen mag niet de indruk wekken dat de Oekraïense nationalisten vandaag nog altijd de dominante factor zijn in de Oekraïense maatschappij. Zowel relativeren als overwaarderen is fout.
[3] In de Poolse hoofdstad Warschau ondertekenden acht Oost-Europese landen op 14 mei 1955 het Warschaupact. Het Warschaupact was een verdrag waarin wederzijdse vriendschap, samenwerking en bijstand werd vastgelegd tussen de landen.
[4] The referendums conducted by the two self-proclaimed Republics of Donetsk and Lugansk in May 2014, were not referendums of “independence” (независимость), as some unscrupulous journalists have claimed, but referendums of “self-determination”
or “autonomy” (самостоятельность).
