Een duivelse zak is nooit gevuld 

Er is nogal wat ophef over het corruptieschandaal waarbij socialistische EU-verkozenen en medewerkers onder vuur liggen. Wie dat groot nieuws vindt, heeft toch wel een en ander gemist.

 

SAMPOL

Op de blog van SAMPOL (Samenleving & Politiek) lazen we een artikel van januari 2020, geschreven door Olivier Hoedeman - Coördinator bij Corporate Europe Observatory.

De tekst begint zo:

“Grote bedrijven, industriële lobbygroepen, consultants, advocatenbureaus en denktanks spenderen jaarlijks miljoenen euro's om ervoor te zorgen dat EU-beleid voldoet aan de noden van big business. En met de Commissie Von der Leyen is er niet meteen verbetering in zicht. … Men schat dat zo'n 25.000 lobbyisten in Brussel werken, vooral in de Europese wijk.¹ … Onderzoek leert dat 75% van de lobbyvergaderingen van Commissarissen en hooggeplaatste bureaucraten met lobbyisten van de big business is. Meer dan 90% van de vergaderingen van de functionarissen van het DG FISMA (Directoraat-Generaal Financiële stabiliteit, financiële diensten en kapitaalmarkten) is met bedrijfslobbyisten.

Zou een ietwat alerte lezer zich niet afvragen of er ook zo veel lobbyisten zouden zijn mochten de parlementariërs en hun medewerkers integer zijn?

Er is zelfs een goede reden voor de activiteiten van de lobbyisten: ze zijn nodig om de totaal onwetende partij-verkozenen toch enige kennis bij te brengen. Hún kennis wel te verstaan.

Wat nu gebeurt, omkopen met geld, is een corruptiemethode waarvan ik dacht dat ze al lang uitgeroeid was.

 

De best betaalde lobbyisten zijn politici

Wie niet geslapen heeft herinnert zich nog grote EU-namen zoals José Manuel Barroso. Op wikipedia kan je lezen hoe corrupt deze ‘grote’ EU-leider, was.

Citaat: “In 2005 berichtte Die Welt dat Barroso een week had doorgebracht op het jacht van de Griekse scheepsmiljardair Spiro Latsis. Kort daarna bleek dat dit was gebeurd slechts een maand voordat de Commissie 10 miljoen euro Griekse staatssteun voor Latsis' scheepvaartmaatschappij goedkeurde - hoewel het besluit over de staatssteun door de vorige Europese Commissie was genomen voordat Barroso zijn functie opnam. In reactie op deze onthulling overtuigde Nigel Farage, lid van het Europees Parlement van de UK Independence Party, ongeveer 75 leden van het Europees Parlement uit het hele politieke spectrum om een motie van wantrouwen tegen Barroso te steunen, om hem te dwingen voor het Europees Parlement te verschijnen om over de zaak te worden ondervraagd. De motie werd ingediend op 12 mei 2005, en Barroso verscheen voor het Parlement zoals vereist tijdens een debat op 26 mei 2005. De motie zelf werd zwaar verworpen.”

Dat Barosso kon rekenen op de bescherming van een meerderheid van het Parlement bewijst hoe verregaand hun medeplichtigheid is, die leidt tot straffeloosheid van de ‘grote kanonnen’.  

In reactie op kritiek voor zijn keuze voor een minder zuinige Volkswagen Touareg, te midden van EU-wetgeving met doelstellingen om de CO2-uitstoot van auto's drastisch te verminderen, deed Barroso dit af als "overijverig moralisme".

Er volgt nog een lange lijst met al of niet goedbetaalde functies waaruit we kunnen opmaken dat politici zoals Barroso de duurst betaalde lobbyisten zijn, ook zonder dat daarvoor enige kennis nodig is. Hun ‘adresboekje’ is voor duistere zaakjes goud waard!

Deze voorbeelden zijn slechts klein bier bij wat hem tot een ware lobbyist maakte.

Hij was nauwelijks buiten bij de EU (oktober 2014) of hij werd (Juli 2016) al, ‘niet-uitvoerend voorzitter van het in Londen gevestigde Goldman Sachs International (GSI), de grootste dochteronderneming van de bank. Hij is ook adviseur van de bank.

Wie denkt dat Barroso een uitzondering is, zal wellicht nog nooit gehoord hebben van een veel geprezen eerste minister van België die later ten behoeve van een groot Belgisch bedrijf heel veel lobby-bezoekjes bracht aan China.

Andere ‘vooraanstaanden maar daarom nog geen hoogstaanden’ werden bekend omwille van hun lucratieve functies in Vietnam of hun connecties met de Italiaanse luchtvaatindustrie.

De lijst is lang, zo lang dat de indruk ontstaat dat slechts de mindere goden nog (ongewild) hoogstaand zijn.

 

 Draaideurgeneraals

Wanneer politici het slechte voorbeeld geven, dan mag het niemand verwonderen dat ook ambtenaren graag een graantje meepikken.

In de VS is het schering en inslag dat generaals na hun op pensioenstelling onverwijld overstappen naar een lucratieve ‘consultancy-job voor een van de grote defensiebedrijven. Van daar de spotnaam van draaideurgeneraals. Een verzamelnaam voor al wie ‘verdiensten had en later zonder enig risico uitbetaald wordt’.

Waarom zou een (Nederlandse) generaal zich schamen wanneer een staatssecretaris die sterk lobbyde voor de keuze van de F-35 na zijn mandaat gezwind op de loonlijst terecht kwam van het Lockheed PR-kantoor in Brussel?

Gelukkig is de Belgische defensie te onbelangrijk en valt er voor gepensioneerde militairen veel minder te rapen. 

 

Terug naar SAMPOL

Wie het geciteerde artikel dat een uittreksel is uit een groter werk, volledig leest kan er niet naast kijken dat het alleen oog en oor heeft voor het zwaar lobbywerk door ondernemingen met medewerking van neo-liberale politici.

Olivier Hoedeman  besluit zijn artikel met volgende bedenking:

Hoewel velen de Commissie Von der Leyen beschouwen als 'relatief progressief met oog voor sociale rechten', is de neoliberale agenda van de vorige Commissies verre van weg. Het inperken van de macht van de lobbyisten is helaas afwezig in Von der Leyens programma.

Samenleving & Politiek bewijst hiermee het nieuwskanaal te zijn van de linkse progressieve zijde die, zoals vandaag nogmaals blijkt, al even ziek is als de rechterzijde en waar we evenmin iets over vernemen is het gigantische lobbywerk door Niet gouverenementele organisaties (NGO’s).

 

NGO’s, extreem dure lobbyisten die we zelf betalen!

 

Het zou toch wel getuigen van enige kritische zin om ook de progressieve denktanks en NGO’s te onderwerpen aan enig onderzoek. IK hoor u al “Hoezo” denken. Wie kan nu tegen een NGO zijn die opkomt voor de zwaksten? Voor het milieu? Voor de allochtonen? Voor vluchtelingen? Voor het redden van een prachtig dier ergens in de wildernis dat met uitsterven is bedreigd?

Zelf zag ik het uitstekend werk van Artsen Zonder Grenzen in Somalië en neen, het zijn niet de activiteiten van de ‘veldwerkers’ die we kritisch moeten bekijken. Maar veel NGO’s hebben na enige tijd een waterhoofd en daar gaat soms veel meer geld naartoe dan fatsoenlijk is.

 

Een dure les

Wat we daaruit kunnen leren is dat ook mensen die goede voornemens hebben zich soms laten gaan wanneer ze beschikken over te veel geld. Schenkingen, publieke gelden, waaronder subsidies, enz.

Hoe anders kan men verklaren dat een EU-parlementariër, die zowat tienduizend euro per maand ‘verdient’ en daar bovenop nog een onkostenvergoeding van bijna vijfduizend euro mag uitgeven zonder controle, toch nog van het rechte pad afwijkt?

Kent u het spreekwoord ‘een duivelse zak is nooit gevuld’? En dat is niet alleen zo in de EU. Het gebeurt in alle internationale organisaties die exorbitante bedragen kunnen uitgeven zonder dat er voldoende controle is.  

 

Het duurste woord ter wereld is “hebzucht”.