Post-coronatijdperk - Deel 3

Waarde lezers,

In twee voorgaande bijdragen hadden we het over de financiële kostprijs voor België van de Covid19-pandemie. In deze bijdrage onderzoeken we de maatschappelijke kostprijs en die zou wel eens veel hoger kunnen zijn.

We deden heel hard ons best om onze warme maatschappij onderuit te halen.

Een aanslag op het maatschappelijk leven

Nu de eerste piek voorbij is wordt reeds ‘uitgekeken’ naar de volgende ‘onvermijdelijke’ piek met opnieuw een mogelijke ‘lockdown’. Niet dat onze wetenschappers en politici dat ons toewensen, maar ze willen ons ‘alleen maar waarschuwen’. Ons bang maken. Er was zelfs een excellentie die beweerde dat we nooit zullen verlost zijn van deze Covid-19 virus.

En het zou wel eens kunnen kloppen want tegen AIDS is er na zovele jaren en 32 miljoen doden ook geen vaccin. Toch zijn er geen beperkende maatregelen voor mensen met een hiv-besmetting, laat staan een lock-down. Voor sommige politici is de individuele vrijheid van zij die zich blootstellen aan het risico van een hiv-besmetting belangrijker dan de burgerrechten van zowel door de coronavirus besmette als niet besmette mensen.

Dergelijke paniekerige uitspraken zonder wetenschappelijke basis moeten de mensen gedwee houden. Angst als motor voor sociaal gedrag, dat loopt altijd verkeerd af. Er zijn ooit regimes geweest in Europa die daar meesters in waren. En ook die konden rekenen op hand- en spandiensten van de gezagsgetrouwe media, tv-zenders voorop.

Het wordt dus hoog tijd om de tweede ‘onvermijdelijke’ piek beter voor te bereiden en om te beginnen, lessen te trekken uit onze door angst gedreven paternalistische poging om de crisis te bezweren.

Stel nu even dat we anders denken en handelen:

Dat onze leiders het gezond verstand van de bevolking ernstig nemen.

Dat we de bevolking niet meer als domme, onverantwoordelijke kinderen behandelen.

Dat we de mensen niet meer bang maken om ze vervolgens zonder morren op te sluiten.

Uit mijn gesprekken met verwanten en vrienden werd duidelijk dat elkeen het beleid beoordeelt vanuit zijn eigen leefwereld. Wie reeds ziek en oud is heeft terecht schrik om besmet te worden en dus lijkt het goed dat niemand hem/haar zou kunnen besmetten: dus iedereen mondkapjes op. Ooit al gedacht dat het anders kan: door zelf een beschermend masker te dragen als dat nodig is?

Laten we de vraag stellen en beantwoorden: Wat zouden we dan het best doen?

De juiste visie …

Op korte termijn is het belangrijk de juiste visie te kiezen. Een visie die niet alleen rekening houdt met de volksgezondheid en ook niet enkel met de economische gevolgen, maar ook met het belang van ons maatschappelijk leven.

Het uitgangspunt moet niet het verbieden zijn, maar integendeel de voorwaarden scheppen om  ALLE economische activiteit én onbeperkte bewegingsvrijheid (tenminste in eigen land) mogelijk te maken

Voor de lange termijn kunnen we zorgen dat de kans op  immuniteit  toeneemt waardoor latere opflakkeringen zouden kunnen voorkomen worden.

Voorbereiden is voorkomen en dus moet de federale regering haar werk doen en volop inzetten op MINDER patiënten:

• Betrek alle bestuurslagen én de bevolking bij het uitwerken van de praktische normen. Echte leiders beperken zich tot de essentie en geven vertrouwen aan hun ‘ondergeschikten’.

• De evolutie van de besmettingen opvolgen en lokale ‘haarden’ onder controle brengen.

• Zorg ervoor dat niet alleen de medische en de zorgsector maar ook alle mensen met een groter risico beschikken over de nodige beschermende mondmaskers (FFP 2 of 3).

• Laat de gezonde actieve bevolking zonder onderliggende ziektes ongemoeid. Door een besmetting, zoals dat het geval is voor een griep, bouwen ze immuniteit op die een mogelijke garantie biedt voor later. Wie zich onveilig voelt, kan zich altijd uit vrije wil beschermen. Ook een lock-down uit eigen beweging kan altijd en moet desnoods ondersteund worden.

• En mag het een beetje minder dramatisch bij de media? Kunnen ze eens relativeren door bij voorbeeld de dodentallen in procent van het aantal inwoners te geven, in plaats van hun politieke afschuw voor een ander land te etaleren via cijfers ZONDER context? Wat betekenen 34 doden wanneer er jaar in jaar uit elke dag 300 doden of meer vallen? Waarom kunnen de Vlaamse zenders niet wat de NOS wél kan: de wekelijkse dodentallen vergelijken met die van de vorige jaren? Is het omdat hun manipulatie van de feiten nodig is om de angstgevoelens bij de bevolking te versterken? Dat is géén volksgezondheid maar een bedreiging voor de gezondheid!

Subsidiariteit

Concreet zou het voor de federale regering moeten volstaan om, naast de monitoring en het opvolgen van de evolutie, de veiligheidsvoorschriften op te leggen én te controleren. Deze zijn gekend en vragen geen verdere betutteling:

• Veelvuldig handen wassen
• Fysieke afstand houden of mondmasker dragen
• Eigen risico’s beperken

Op regionaal vlak kunnen dan alle ‘levende’ krachten gebundeld worden om de visie in de praktijk te brengen. Zal dat verschillen opleveren? Et alors?

En is het niet aan de verkozen burgemeester om te oordelen welke activiteiten op zijn ‘grondgebied’ kunnen zolang voldaan wordt aan de regelgeving van het federale en het gewestelijke niveau? Zal dat verschillen opleveren? Et alors?

Het zullen niet allemaal sheriffs worden die bij gebrek aan verantwoordelijk leiderschap drones inzetten of op de loer liggen om mensen flink te beboeten voor hun ‘onverantwoordelijk gedrag’. Waarom zouden burgemeesters niet de moed hebben om hun verantwoordelijkheid op te nemen en politici op regionaal en federaal niveau wél? 

Crisistijd vereist, volgens militaire normen, eenheid van commando, maar wél op elk niveau. De dag dat een generaal zich gaat bemoeien met hoe het er in de voorste linies aan toe gaat, loopt het gegarandeerd fout. Gelukkig krijgt men daar niet al te veel bezoek als het heet wordt.

Subsidiariteit is géén nadeel, het verkleint de ‘autoriteit’ van het hogere niveau niet, integendeel!

Kijk eens naar volgende voordelen door een subsidiaire aanpak:

- Het scherpt het bewustzijn aan dat de globalisatie veel reizen met zich meebrengt en zo de kans vergroot dat een epidemie een pandemie wordt. ‘Containment’ of het isoleren van een besmettingshaard is dus een dringende maatregel. Internationaal verkeer tijdelijk stopzetten en nationale grenzen tijdelijk sluiten kunnen ergere maatregelen zoals een lock-down voorkomen. Het zal u niet ontgaan zijn dat het binnenlaten van zo'n duizend vakantiegangers uit Noord-Italië dramatische gevolgen had voor de verspreiding in België. Ook het gebrek aan controle van het drukke vluchtverkeer van en naar Brussel was een trigger voor de verspreiding.

- We kunnen nu al eens vergelijken hoe de verschillende nationale maatregelen werkten en de gevolgen die ze hebben op langere termijn. Onze slechte resultaten (ondanks de uitstekende medische capaciteiten) zouden onze academici én politici tot bescheidenheid moeten aanzetten.

- Hoe lager een 'uitvoeringsbeslissing' genomen wordt hoe kleiner het risico dat de maatregelen wereldvreemd of onuitvoerbaar zijn. Of gewoon ervaren worden als pesterij.

Alleen iedereen voor de buis om ons door het journaille te laten indoctrineren, mag nog?

- Subsidiariteit maakt het ook mogelijk om in te spelen op de verschillen in de verspreiding van Covid-19. Het Duitse beleid is daar een mooi voorbeeld van. Terwijl een kanton volledig in lock-down ging met  een voedsel- en drankbedeling aan huis door soldaten van de Bundeswehr, waren er op ander plaatsen nauwelijks beperkingen.

- Subsidiariteit kan ook leiden tot minder betuttelende 'collectieve' beperkingen. Een voorbeeld waar we reeds naar verwezen in een van de Nieuwsbrieven over de pandemie is het vervangen van de collectieve verplichte dracht van een mondkapje dat niet jezelf maar de anderen (een beetje meer) beschermt, door alleen personen met een groter risico een BESCHERMEND  masker (FFP 2 of 3) te laten dragen. Dan hadden we nu wellicht al een betekenisvolle immuniteitsgraad die het veelvoud zou zijn van wat we nu hebben.

Een aanslag op het maatschappelijk leven

Het is vandaag, 22 mei, toevallig de ‘Dag van de Biodiversiteit’. Het doet mij denken aan de gevolgen van het virus van het postmodernisme dat de Westerse beschaving van binnenuit bedreigt.

Het is opmerkelijk dat diezelfde postmoderne elite die een niet aflatende strijd voert voor het behoud van de verscheidenheid in de dierenwereld, in de globalisatie een opportuniteit ziet om elke verscheidenheid onder de menselijke soort te negeren, ja zelfs te vernietigen. Dat vraagt om een onderbouwde uitleg.

De mens, een hersenloze diersoort

Het klinkt nogal controversieel om mensen te vergelijken met die andere aardbewoners, en toch. Dat we in de natuurlijke evolutie van het leven op aarde geen noodzakelijke ‘soort’ zijn klopt heel zeker. Dat we veel meer verwezenlijkten dan de ‘andere dieren’ is duidelijk, net zoals het zichtbaar is dat onze verwezenlijkingen ook destructief kunnen zijn voor onze leefwereld. Wat we deden was dus niet onverdeeld positief.

Het was ook niet ‘natuurlijk’ om de natuurwetten te negeren en te denken dat we in staat zijn om de natuur naar onze hand te zetten en om te denken dat de Wet van de Sterkste niet van toepassing is voor de menselijke soort wanneer er een crisis ontstaat. Ook dat klonk duidelijk door in de beoordeling en zelfs de feiten (behandeling van ouderlingen in WZC). Economie wint het altijd van ethiek, ook bij de activistische postmodernisten. 

Wat we al enkele decennia meemaken is het toenemend verschil tussen Winnaars en Verliezers’, tussen de ‘Haves’ en ‘Have nots’. Toen in 1972 de Club van Rome tot het besluit kwam dat dit niet langer kon getolereerd worden begon de strijd tussen rijk en arm. Op zich een sociaal verdedigbare opdracht ware het niet dat men a priori slechts één oplossing weerhield om die aantrekkelijke gelijkheid te realiseren: de ‘Haves’ moesten inleveren, want omgekeerd werkte het niet. Dat leerden ze uit de mislukte solidariteit betaald met duizenden miljarden aan hulp die over de ‘Have nots’ onafgebroken werden uitgestrooid sinds de koloniale periode tot op heden.

De geïndustrialiseerde wereld moet ontmanteld worden

Als hefboom voor de herverdeling zocht en vond men de schuldige rijke westerling die in zijn streven naar welvaart onze leefwereld schade toebracht. Dat de menselijke voetafdruk zeer nadelig is voor de natuur beseft iedereen. Dat de Club van Rome  zou inzetten op een ecologisch minder belastend systeem zou ik alleen maar kunnen toejuichen. Dat deze sociale en ecologische doelstelling van deze lobbygroep  MISBRUIKT werd door een politiek geïnspireerde elite die, mits fraude, leugens, en het monddood maken van critici, ons schuldig verklaarde aan de opwarming van de aarde, was een dramatische fout, TENZIJ het een doelbewuste ideologische strategie was. Het was wel de reden waarom meerdere gezaghebbende stemmen binnen deze drukkingsgroep zich distantieerden van de CO2-hype. Het is mij een raadsel waarom deze nochtans academisch gevormde lobbyisten niet bij het veel belangrijker thema van ecologie, waterbeheer, … bleven, in plaats van  de oorlog te verklaren aan onze nog altijd onmisbare fossiele brandstoffen die volgens hun voorspellingen nu al zouden uitgeput zijn.

Een warme maatschappij is het normaal

Ik erger mij soms aan nieuwe woorden die opduiken in de media en daar elke dag herhaald worden. Tot ze ogenschijnlijk vanzelfsprekend worden. Dat is het geval met de ‘anderhalvemetermaatschappij’ en ‘het nieuwe normaal’.

Het was opvallend dat in het crisisbeleid naast de volksgezondheid de economie centraal stond en niet de ‘warme maatschappij’. We pronken met onze waarden en normen maar menselijk contact hoort daar niet meer bij? Een knuffel is onverantwoordelijk? Die gezellige kroeg een hel. Iedereen is een potentieel gevaar en dus moeten we collectief afstandelijk worden, achter slot en grendel?

Alleen iedereen voor de buis om ons door het journaille te laten indoctrineren, mag nog?

Dat enkele weken (uiteindelijk misschien drie maanden) zonder onderwijs niet zo belangrijk was. Sta even stil bij volgende gehoorde stelling van ‘onderwijsspecialisten’:

‘Dat ze in staat zijn om de vooruitgang van hun leerlingen te beoordelen zonder examens’.

Hiermee vervangen ze kennis door beoordeling. Typisch postmodernisme: een bewijs van kennis is niet meer nodig, een vermoeden of het geloof van een meerderheid dat de leerling iets kent of niet volstaat. En ja, er zullen zeker leerlingen zijn die de lessen niet allemaal nodig hebben en met het afstandsonderwijs overweg kunnen. Ik hoorde ook dat heel veel leerkrachten zich terdege inspanden en zelfs op Pasen nog bezig waren met hun ‘afstandsleerlingen’. Proficiat! En nog een luider applaus voor de ernstige inspanningen van de leerlingen én hun ouders. Na zo’n inspanning zouden de leerlingen eigenlijk recht hebben op examens!

Maar er zijn ook anderen, leerlingen die we niet bereiken op afstand. Soms buiten hun wil om. Daar hebben onze knappe koppen géén antwoord op gevonden. Lesgeven in juni/juli zien vakbonden en zelfs onderwijsverantwoordelijken als een ongehoorde beknotting. Als dát het antwoord is van de koepels en de vakbonden op deze uitdaging, kunnen we ze beter zelf terug naar school sturen zodat ze opnieuw beseffen wat de opdracht is van een school: de karakteriële en intellectuele vorming die begint aan de schoolpoort, over de speelplaats tot in de leslokalen en praktijkateliers.