Paul Van Camp
Hoe lang nog ?
Onlangs verklaarde een eerste minister
van een groot Europees land
dat de terreur in Europa
anders zou worden georganiseerd
zoals bijvoorbeeld met ontplofte voertuigen
Ze wisten het dus.
Na Hebdo waren ze geschandaliseerd,
de groten.
Ze voelden in de eerste plaats mee
met de slachtoffers.
Ze hadden grote woorden
van “nooit meer…”
En de mensen treurden
en werden ongerust
als bange schapen.
Ze waren er weer
de groten
na Bataclan en de terrassen
met dezelfde woorden
van medeleven.
Ze leven weer mee
met de familie van de slachtoffers.
Grote woorden van “nooit weer”
en bijkomende veiligheidsmaatregelen
terwijl hun krokodillentranen wisten
Dat het weer zou gebeuren En het gebeurde weer
Op een vlieghaven
En een metrostation.
Altijd in naam van een vreedzame God.
En weer het trieste Paternoster
van medeleven,
van verontwaardiging,
van bijkomende veiligheidsmaatregelen.
Maatregelen ?
Window dressing
voor het schapenvolk.
Want voor de zoveelste keer
gebeurde het weer.
Onvermijdelijk.
Terreur voor de terreur
altijd maar heviger.
De groten nog eens
op een rijtje
om hun afschuw te uiten
en nieuwe maatregelen
te overwegen
alsof een nationale feestdag
de misdadigers zal doen buigen
uit respect.
Overmorgen
overgaaan
Tot de orde van de dag
En hier en daar
Een late verklaring
Dat het niets te maken had
Met de islam.
De schapen zwijgen weer.
Het triestige lied wordt afgezaagd.
Intussen worden de kleren gemaakt
voor de volgende rouwceremonie.
Want wij en zij
(God, wat een racistische term)
weten dat het opnieuw zal gebeuren.
Tot iemand
van enig belang
en een greintje moed
zal inzien
Dat dit oorlog is
Waartegen geen veiligheidsmaatregelen
bescherming bieden.
Vroeg of laat
zal het echt geen hart tegen hard zijn
Maar hard tegen meedogenloos.
Wij en zij.
De onmachtige en hubrisdronken oma Europa
zal het aan de volgende generatie moeten laten,
en ietwat knarsetandend gaan genieten
Liefst in Nice.
als die stad nog geen Bagdad 2
geworden is.
Ze kunnen het betalen.
