Grote organisaties & megabedrijven winnen bij klimaatbedrog ... China en kernfusie ... helikoptercrash in Oekraïne ... Oekraïne na de Muur
Klimaatbedrog
Er is bijna geen CEO meer te vinden die de duurzaamheidsstrategie van zijn bedrijf niet rondtoetert. Bedrijven als McKinsey, Netflix of Zalando adverteren dat ze volledig CO2-neutraal zijn. Ze doen dit door hun CO2-uitstoot te compenseren met de aankoop van certificaten.
Het principe: elke ton CO2 die het bedrijf uitstoot, wordt elders bespaard.
De marktleider voor de handel in CO2-certificaten is het Amerikaanse bedrijf Verra. Naast certificaten voor geplante bomen, waterkracht en zonne-energie, biedt Verra aan om CO2 te compenseren door bossen te beschermen tegen ontbossing of andere bedreigingen.
Er is sprake van een groot succes: de vraag naar CO2-certificaten is de laatste jaren exponentieel gegroeid. Shell, Apple, Volkswagen of Goldman Sachs - ze hebben allemaal Verra-bosbeschermingscertificaten gekocht.
Maar... nu komt het. Uit onderzoek van de Britse krant The Guardian, het Duitse Die Zeit en het onderzoekscollectief Source Material blijkt dat dat meer dan 90 procent van Verra's bosbeschermingscertificaten - goed voor minstens 90 miljoen ton CO2 - waardeloos zijn.
Hoe kan zoiets? Verra bepaalt zelf hoe de bespaarde CO2 wordt berekend. Daardoor werden de certificaten vele malen overgewaardeerd.
Uit de analyse blijkt dat 94% van de kredieten geen voordeel voor het klimaat opleverde.
De bedreiging van de bossen was gemiddeld met ongeveer 400% overschat.
Het perfide is dat iedereen belang heeft bij de fraude.
Want hoe meer ontbossing een projectbeheerder in zijn bos beweert te kunnen tegenhouden, hoe meer certificaten hij kan produceren, hoe meer geld hij kan verdienen, hoe meer Verra ook verdient aan de verkoop van de certificaten, en hoe meer CO2 andere bedrijven kunnen compenseren.
De internationale gemeenschap zou Verra kunnen reguleren, maar ook zij heeft er belang bij haar klimaatdoelstellingen te halen - ook al is het maar op papier.
Referte: The Guardian.com
Chinese fusietechnologie binnenkort commercieel?
We kregen een zegevierend bericht binnen als zou China reeds in 2030 gebruiksklare fusiereactoren beschikbaar hebben. “Terwijl de westerse media overmatig enthousiast waren over de vermeende kernfusiedoorbraak in de VS, waar ze deden alsof ze energie break-even bereikten, voor (uhum) een miljardste van één seconde, vergat men de doorbraak bij de Chinese tokamak gedurende (ben je klaar, ga zitten) 1056 seconden (dat is meer dan een kwartier).
De Chinezen maken niet gemakkelijk voorspellingen; als ze een planning maken dan bereiken ze het einddoel meestal voor de vooropgestelde datum. Ze zijn nu zo zeker dat ze voor het eerst 2030 hebben vooropgesteld voor het bereiken van commercieel bruikbare kernfusie.
We vroegen Jozef Ongena, , expert plasmafysica Kon. Mil. School, om zijn mening:
Ook hier opletten. China leert snel, maar er is nog veel werk vooraleer ze een reactor kunnen bouwen, en zeker niet in de termijn die vooropgesteld wordt.
Dit experiment is bij zeer lage deeltjesdichtheid uitgevoerd. Absoluut niet relevant voor een reactor. Deze lage dichtheid laat wel toe lange pulsen uit te testen. Maar zulke pulsen zijn niet te vergelijken met de Japanse pulsen van ongeveer een uur, jaren geleden. De pulsduur is ook niet echt de bepalende factor. Het is de reactiviteit van het hete gas dat op de eerste plaats komt.
Het experiment gebruikt elektronenverhitting en die worden ook zeer heet, maar fusioneren niet. De ionen daarentegen blijven zeer koud en de opgewekte fusie-energie is verwaarloosbaar. Dit is daarom helaas niet een modelexperiment dat direct uitvoerbaar is op een toekomstige reactor. Het gas bestond uit deuterium. Voor een reactor is een mengsel van 50% deuterium en 50% tritium nodig. Daarvoor is die Chinese machine niet uitgerust.
Het experiment is uitgevoerd op EAST, een kleine machine. Europa staat veel verder met JET, weliswaar met kortere pulsen, maar met veel performantere experimenten. 25 jaar geleden werd in 50/50 D/T experimenten 70% van het ingestraalde vermogen teruggewonnen, dus praktisch bijna break even.
Vorig jaar werd een fusie-energie van 60MJ opgewekt in JET. Dit is 3 keer meer dan 25 jaar geleden. Beide records zijn ongeëvenaard wereldwijd
Dit zijn slechts een paar punten om de claim in zijn context te plaatsen.
De helikoptercrash in Oekraïne
Recent verongelukte een Oekraïense helikopter van Binnenlandse Zaken met aan boord de minister van Binnenlandse Zaken, Denys Monastyrsky en zijn voornaamste kabinetsmedewerkers. Zelensky verloor zo een belangrijke medestander en gaf Rusland de schuld: “Of het dodelijke incident nu een ongeval was of niet, elke dode is het resultaat van oorlog", zei hij in een gepassioneerde toespraak, die hij via een videoverbinding hield voor het World Economic Forum (WEF) in Davos, Zwitserland, terwijl hij er bij de westerse bondgenoten op aandrong sneller steun te verlenen aan Oekraïne."
Twee dwarse bedenkingen:
Dat Zelensky zich richt tot het WEF, bewijst indirect de macht van deze NGO waar de financiële elite (de plutocratie) zich buigt over de economische wereldsituatie. Nochtans is elke jaarlijkse bijeenkomst van het WEF niet méér is dan een ondemocratisch alternatief voor de reeds beschikbare politieke besluitvormingsgremia. Deze WEF-samenkomst is maar een doodgewone manifestatie van een wereldwijd activisme (lobbying), waarvoor de deelnemers kosten noch moeite besparen. Zo belangrijk terwijl voor het massale maatschappelijke ongenoegen van onder meer de Gele Hesjes weinig belangstelling heerst.
Een tweede bedenking is dat deze opdracht in elk geval een groot risico inhield. Ik herinner mij dat Belgische helikopterpiloten een opdracht weigerden wanneer de piloot tijdens de vlucht de grond niet kon zien. Dat was hier duidelijk het geval en de vraag is dus eerder of de piloot zelf dit risico nam of daartoe gedwongen werd?
Eén ding weet ik zeker: In Somalië kon het Belgisch UNOSOM detachement rekenen op de steun van twee Heli’s met Oekraïense piloten. Toen was ik getuige van de weinig gedisciplineerde houding maar ook van de uitstekende professionele kwaliteiten van deze piloten. Meer zelfs, een Belgische kapitein die slachtoffer werd van een aanslag ergens “in the middle of nowhere” kon dankzij een geslaagde helikopterevacuatie de nochtans levensbedreigende verwonding overleven!
Oekraïne na de Muur
We publiceerden reeds enkele bijdragen van gastauteur Luitenant-Kolonel Harry van der Horst, gewezen militair attaché in Moskou en OCSE-onderhandelaar.
Voor het ledenblad van de KVEO (Nederlandse vereniging van gepensioneerde officieren) schreef van der Horst vanuit zijn rijke persoonlijke ervaring een artikel over Oekraïne na de Muur. (editie december 2022 Nr E-7, Blz 12). Aanbevolen lectuur.
De redactie had de moed om dit artikel te publiceren ook al verwachtte men kritiek omdat de informatie niet overeenstemt met de huidige Westerse commentaren over Oekraïne. Het tegendeel was echter waar: zijn voormalige chef in Moskou was vol of over deze bijdrage en een NL oud-ambassadeur te Moskou deed zelfs de moeite om de redactie te feliciteren met deze uitstekende publicatie waar hij volledig achter stond. Voldoende aandacht om ook bij Dwarsliggers een verwijzing te publiceren én enkele interessante uittreksels te publiceren:
In augustus 1991 bezocht ik voor het eerst de Sovjetrepubliek Oekraïne. De Sovjet-Unie (SU) wilde ervaring opdoen met het concept Conventionele Strijdkrachten in Europa-verdrag (CSE) en had wederzijdse proefinspecties afgesproken met West-Duitsland. Het Duitse inspectieteam nam in zijn gelederen twee buitenlandse militairen op: een Fransman en een Nederlander. (…) De dag van vertrek van ons inspectieteam uit Moskou (point of entry/exit) was 19 augustus. Op die dag begon ook de Augustusstaatsgreep tegen Gorbatsjov. Maar dat hoorden we achteraf pas.
Tijdens deze proefinspectie is ons vanaf de eerste dag door Oekraïners duidelijk gemaakt dat ‘Oekraïne’ als natie niet bestond. Er was een gedeelte, ten westen van de Dnjepr, dat door historische redenen op het Westen was georiënteerd. Ten oosten van de Dnjepr keek men vooral naar de SU.
Op 1 juli 1991 werd het Warschaupact ontbonden en in december van dat jaar werd het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (GOS) opgericht, waardoor de SU de facto uiteenviel in 15 staten.
Niet alleen de kernwapens maar ook de conventionele strijdkrachten moesten herverdeeld worden. De status van de marinestad Sebastopol (tot 1996 een ‘gesloten stad’) als basis voor de Zwarte Zeevloot is een apart verhaal. Na de niet-procedurele, en dus eigenlijk illegale overdracht van de Krim aan de Sovjetrepubliek Oekraïne door Nikita Chroesjtsjov in 1954, kreeg Sebastopol een aparte status, los van de Krim en werd de stad feitelijk rechtstreeks door Moskou bestuurd. Na het uiteenvallen van de SU heeft Oekraïne getracht de Zwarte Zeevloot te nationaliseren, waar de RF uiteraard sterk tegen gekant was. Om de onduidelijkheid rond de status van stad en vloot te doorbreken heeft de gemeenteraad van Sebastopol op 23 augustus 1994 de stad uitgeroepen tot Russisch grondgebied, een eerste uiting van pro-Russisch separatisme. Uiteindelijk, na veel gedoe, werd in 1997 overeengekomen dat de Zwarte Zeevloot zou worden opgedeeld in een Oekraïens en een Russisch deel. Daarbij huurde Rusland de marinebasis tot 2017, hetgeen in april 2010 werd omgezet in een huurcontract tot 2042. Na de inlijving van de Krim in 2014 kreeg Sebastopol ook in de RF een aparte status, te vergelijken met Moskou en Sint-Petersburg. Terzijde: als u als lezer zich ooit eens in Sebastopol mocht bevinden, ga dan eens naar het drie verdiepingen tellende Panorama van de Krimoorlog.
Het is natuurlijk de vraag wat ‘Europa’ is. Bij de OVSE kent men het begrip ‘ATTU’ (Atlantic To The Urals) als definitie voor Europa. Hoe dan ook: in het West-Europa na WO II heeft er maar weinig interesse bestaan voor Centraal- en Oost-Europa. Er was 30 jaar geleden even een oplevende belangstelling voor het onderwerp ‘Rusland’ (vooral voor taal en historie) op de universiteiten als gevolg van Gorbatjovs glasnost en perestrojka. Verder was er de enorme belangstelling van westerse entrepreneurs die in het chaotische Oosten het ontbreken van regels enthousiast en langdurig hebben misbruikt.
Voor een serieuze samenwerking met de landen in Centraal- en Oost-Europa had de Amerikaanse president Bush senior de deur al dichtgegooid in zijn gesprek met Helmut Kohl op 24 februari (sic!) 1990 in Camp David. Er zou geen groter mandaat voor de CVSE/OVSE komen en Europa moest het maar doen met de Europese Gemeenschap en de NAVO. Voor de goede orde: de Amerikaanse president bepaalde daarmee dus de facto de toekomst van Europa, hetgeen vanuit zijn standpunt wel begrijpelijk was, maar wel een brevet van onvermogen betekent voor de Europeanen.
Dat Kohl zich min of meer liet chanteren met de samenvoeging van de twee Duitslanden is nog wel enigszins te begrijpen. Maar verder waren de enige tegenstanders van het beleid van Bush de West-Duitse minister van Buitenlandse Zaken Genscher, de Franse president Mitterrand en zelfs de Engelse PM Thatcher.
Europa liet het ruim dertig jaar geleden danig afweten bij het bepalen van zijn eigen toekomst en miste een belangrijke kans.
Opvallend is ook dat men in Oekraïne aanvankelijk niet geïnteresseerd was in aansluiting bij de NAVO. Bij dat opdringproces ben ik zelf bijna nog betrokken geweest. In 2006 werd generaal-majoor b.d. Carel Hilderink door de Nederlandse overheid benaderd om de Oekraïense strijdkrachten voor te bereiden op een overgang naar de NAVO. Hilderink vroeg een opleidingsdeskundige en mij om gedrieën die missie aan te pakken. Maar voordat er een serieus Nederlands aanbod aan de NAVO kon worden gedaan waren we al uitgerangeerd door de Amerikanen met een veelvoud aan mensen, middelen en financiën. Iets dergelijks overkwam de Nederlandse kolonel Martin Halma, die na twee bezoeken aan Kiev om de militaire organisatiestructuur te moderniseren, niet meer nodig was.
Tot zo ver deze Kort en Bondig.
Pjotr
