Met onze vorige hersenprikkel toonden we u een wereldkaart met daarop de verschillen in de omgang met moslimmigratie en moslimminderheden in verschillende landen. De attractiviteit van Europa is opvallend!
Wanneer men daar het welvaartspeil aan toevoegt, is het duidelijk dat de EU en Canada de meest aantrekkelijke regio’s zijn voor moslimmigranten die op zoek naar een beter leven, én maximaal kunnen genieten van de voordelen van de Verlichting, zonder dat ze toegevingen moeten doen op hun cultuur en religie. Als het van hén afhangt zal daar dus niet snel verandering in komen.
Bekijkt men deze kaart vanuit een EU-perspectief, dat is het plaatje heel wat minder rooskleurig. Het kan niet de bedoeling zijn dat we onze welvaart opgeven om minder aantrekkelijk te zijn voor migranten (we zijn wel aardig op weg om dat toch te doen) en we kunnen evenmin de verworvenheden van de Verlichting terugschroeven door onder meer de sharia te accepteren.
Zouden we misschien andere landen die restrictief omgaan met moslimmigratie kunnen overtuigen om toleranter te worden? Ik vrees dat dit gewoon utopie is. Ook in de tijd van Obama werd reeds een groot deel van de muur tussen de VS en Mexico gebouwd en met het verhoogde risico die moslimmigranten met zich meebrengen, zal ook Trump daar niet snel in toestemmen. Integendeel.
Van Poetin die reeds geconfronteerd wordt met onrustige moslimregio’s, hoeven we ook niks te verwachten.
En China? Wel China, dat net als Rusland een veelvolkerenstaat is, moet reeds zeer restrictief optreden om die bijeen te houden. Het verklaart ten dele de restrictieve en zelfs vijandige politiek ten aanzien van moslims. Toch is dit geen vorm van dictatoriaal optreden, want voor deze politiek bestaat er een groot maatschappelijk draagvlak.
Precies omdat de omgang met moslimmigranten en -minderheden zo verschillend is van onze zienswijze vroegen we onze correspondent in China, Frans Vandenbosch om hierover iets te schrijven. Het werd een informatieve, leerrijke bijdrage die we sterk aanbevelen. Ook en vooral omdat deze politiek zo effectief is maar tegelijk keihard botst met onze tolerante politiek ten aanzien van moslims.
Deze houding van China staat overigens in schril contrast met hun tolerantie ten aanzien van Christenen. Terwijl Europa vooral de moslimlanden in Afrika helpt, stuurt China massaal hulp naar Zimbabwe met een overwegend Christelijke bevolking en een grote minderheid animistisch is. Toch bizar dat Europa, ooit de bakermat van het Christendom, nu de vervolgde Christenen wereldwijd minder steunt dan moslimslachtoffers.
Heel bijzonder is ook de situatie in het Midden Oosten zelf. De migrantenstop op de kaart staat voor Saudi-Arabië en de Golfstaten. Het is, ook voor een moslim, gemakkelijker in Israël binnen te geraken dan daar! Migranten kunnen er wel tijdelijk, onder abominabele voorwaarden, als een soort slaven gaan werken, maar bij het minste zuchtje staan ze buiten. Je kunt, bij voorbeeld als shiiet, alawiet of zelfs suffi, maar beter uit die landen wegblijven.
Die ‘witte’ landen op de wereldkaart zijn neutraal, in de zin van ‘onopvallend’. Ze doen niets bijzonders om moslims iets in de weg te leggen, maar ook niets om ze speciaal te helpen. Je kunt, bv in Chile, wel een vergunning aanvragen en krijgen om een moskee of een madrassa te bouwen, maar reken niet op enige tegemoetkoming vanwege de staat. Begin ook liever niet over ‘halal’: ze gaan je weliswaar alleen maar uitlachen, maar wel heel luid.
Een aanzet tot oplossing
In de eerste hersenprikkel die we publiceerden stelden we dat in een rechtstaat de wetten goed bestuur moeten mogelijk maken, niet omgekeerd. Hoe belangrijk dat is bleek recent nogmaals bij de oproep om de dubbele nationaliteit af te schaffen, naar aanleiding van het referendum in Turkije. Onmogelijk klonk het, terwijl zelfs vooraanstaande Turkse moslims, zoals Meyrem Almaci, voorzitter van Groen!, daar geen graten in zien. Practisch iedereen is het trouwens eens dat een dubbele nationaliteit de integratie niet bevordert.
Waarom dan niet denken aan een alternatief: de Belgische kieswet wijzigen, zodat voortaan voor ALLE Belgen de beperking geldt dat ze slechts in één land kunnen deelnemen aan de democratische besluitvorming via verkiezingen of referenda. Dat is een zuiver Belgische aangelegenheid die niemand uitsluit. Dan kunnen de Turken met een dubbele Belgisch-Turkse nationaliteit kiezen: stemmen voor Erdogan in Turkije of voor Almaci in België. En uiteraard moet deze beperkingook gelden om verkiesbaar te zijn.
Een tweede mogelijkheid om de toevloed van moslims draaglijk te houden is een grotere weerbaarheid van de autochtone bevolking. Recent was er een politiek rel omdat de van afkomst Koerdisch-Turkse N-VA-staatssecretaris Zuhal Demir, haar regeringspartner CD&V verweet de moslims op te vrijen. Niet alleen de CD&V trouwens, ook N-VA hoedt zich om allochtone kiezers tegen de haren te strijken. Grote ophef, maar het klopt wel dat de leiding van het katholiek onderwijs vroeg om het komend schooljaar enkele dagen later te beginnen omwille van het offerfeest dat anders zou verstoord worden. Een pamperbeleid dat zelfs een imam in Terzake op Canvas afwees, en liet weten dat de moslims geen vragende partij zijn voor een uitstel van een schoolaanvang. Dit en andere voorvallen bewijzen dat de meeste politieke partijen heel gewillig zijn om zelfs ongevraagde toegevingen te doen, terwijl een meer kortdate houding zelfs zou gewaardeerd worden. Vij voorbeeld, géén sharia, ook geen klein beetje.
Een derde mogelijkheid is dat de moslimgemeenschap komaf maakt met gebruiken die niet meer van deze tijd zijn. Daarover lieten we Zani Ramadani aan het woord. Zij haalde heel fel uit in een artikel met een provocerende titel ‘Moslimmoeders voeden hun zonen op tot mislukkelingen. (Vertaling uit ‘SonntagsZeitung‘ van 8 april).
Een dwarsligger las het essay De Chrono-crisis van Lawrence Urbain en schreef er een goed doordacht verhaal bij. Hoogstaande lectuur!
Veel leesplezier,
Uw dwarsligger
