Staan politieke partijen nog voor onze eigen waarden en cultuur, of zijn ze naïef in het aantrekken van nieuw kiesvee?

 

Vreemde eend in de bijt?

Een moslima met een hoofddoek als christendemocratische politieke mandataris is voor sommigen net zo surrealistisch als dat Olivier Maingain op een Brusselse N-VA lijst zou pronken. Voor waar, een andere van oorsprong Franstalige Olivier, namelijk Godfroid is toch ook ondervoorzitter van N-VA Brussel-stad, dus waarom niet. Ik heb Olivier Godfroid al verschillende malen ontmoet en hij is wel meer Vlaming dan sommige Vlaamse pendelaars die in Brussel werken (Pour moi une choppe, Mieke). Dus neen er is geen vergelijking met die andere Olivier mogelijk.

“CD&V-provincieraadslid Fatma Yildiz beslist op haar 59ste om hoofddoek te dragen: “Ik had er al veel vroeger mee moeten beginnen””, kopt het Nieuwsblad (23/10/2015).

 

Toch een correctie, Fatma Yildiz is gemeenteraadslid in Genk (zie onderstaande screenshot). Zo nauw steekt het blijkbaar niet bij deze krant, ze was ergens lid van, maar van wat is van geen belang. Juiste berichtgeving is al lang geen must meer, enkel nog een optie, en dan nog. Na sci-fi nu news-fi?

Het CD&V gemeenteraadslid dus, zegt in het artikel dat ze beter ooit dan nooit (sic) haar boek de Koran begrepen heeft en daarom als islamiet een hoofddoek wil dragen. Door het dragen van het hoofddoek is ze dichter bij God. Eenmaal uit de politiek wil ze naar Mekka op bedevaart. Dat is haar volste recht in onze samenleving om dit te zeggen.

De journalist vroeg haar evenwel niet of er geen politieke of religieuze problemen zijn met het feit dat christenen als ongelovigen worden aanzien en dus mogen gedood of uitgebuit worden zoals in sommige moslimlanden het geval is. In Saoedi-Arabië waar Mekka trouwens ligt, is er geen enkele christelijke kerk (link). Blijkbaar was het interessanter om verder uit te wijden over het “Wir haben es nicht gewusst” incident met Vlaams Belang fractieleider Wim De Meester. Dat lag politiek correct wel in de markt.

Fatma Yildiz is niet de enige moslim die op een CD&V lijst staat of gestaan heeft. Zo was er ook Noureddine Asdadi in Tienen (DS,20/09/2006). In dit artikel had hij ook nog kritiek op de paus. Asdadi ijverde ook voor een aparte begraafplaats voor moslims op het Tiense kerkhof. Dat vrijzinnigen, atheïsten, joden, katholieken en protestanten al meer dan een eeuw in vrede naast elkaar liggen, kon deze CD&V politicus blijkbaar niet verstaan.

Zo was er ook nog Said Mdaouchi (Antwerpen): “"Ik heb voor de CD&V gekozen omwille van de christelijke waarden. Voor mij als moslim lag deze partij het meest voor de hand" (link). Je zou in sommige moslimlanden voor minder al je hoofd verliezen.

De meest bekende is wel Veli Yüksel (Gent). Naar zijn Turkse en moslimachtergrond antwoordde Dirk Claeys (Het Nieuwsblad, 03/03/2012) dat anno 2012 dit geen probleem meer kan zijn. “De CD&V is geen confessionele partij. In het programma is er geen verwijzing naar de kerk en de moskee. Waarom wordt die vraag niet gesteld aan allochtone kandidaten op lijsten van SP.A en Open VLD, die vooral vrijzinnig georiënteerd zijn?”

Pluralistische concentratiewijken?

Zo dat weten we dan alweer. Maar als we tijdens verkiezingen in concentratiewijken zoals die in Sint-Joost-Ten-Node rondkijken, dan kan je aan vensters van een zelfde verdiep affiches van verschillende politieke partijen zien zoals cdh, PS, MR, en Ecolo. Men zou kunnen denken dat ofwel die mensen helemaal niet weten voor welk politiek programma en dus partij ze moeten kiezen, ofwel dat die familie sterk pluralistisch is.

Indien we evenwel kijken wie er op die affiches prijken, dan zien we dat ze allemaal tot dezelfde etnische groep behoren: allemaal Turken of allemaal Marokkanen. Blijkbaar spelen andere zaken mee dan de ideologieën van de verschillende (Belgische) politieke partijen, waarover de autochtonen toch zo graag debatteren.

Democratie een trein?

Indien de verschillende democratisch getinte ideologieën geen invloed hebben, wat is het belang van ons gedachtegoed (en in het verlengde hiervan onze waarde) en democratie voor deze mensen?

Erdoğan heeft hieromtrent wel het een en ander gezegd toen hij nog burgemeester van Istanboel was:

 

• "Democratie is als een trein: wanneer je jouw bestemming hebt bereikt, dan stap je van die trein af."

• “Democratie is een middel en geen doel.”

En wat de seculiere staat betreft, daar laat hij ook geen misverstanden toe:

• "Je kunt niet tegelijkertijd seculier en een moslim zijn! U zult ofwel een moslim zijn of seculier! Ze kunnen niet beide samen aanwezig zijn daar ze een omgekeerd magnetisme creëren [elkaar afstoten]. Voor beide om samen te bestaan is niet mogelijk! Daarom is het is niet mogelijk voor een persoon om te zeggen: "Ik ben een moslim, en ik ben seculier, ook." en waarom is dat? Omdat Allah, de schepper van de moslim de absolute macht heeft en heerst! "

 

Politiek correcten laten deze uitspraken rechts liggen, want Erdoğan heeft gezegd dat Turken zich moeten integreren. Ze vergeten hierbij te vermelden dat hij wel tegen assimileren is. (link) Dit is volgens Erdoğan islamlogisch, en wellicht is hij daar niet alleen in:

• wel integreren = neem de democratische trein

• niet assimileren = zodat je kan uitstappen als we ons doel bereikt hebben.

Verlichting

Dit staat in schril contrast met de Verlichting die in de Westerse wereld ertoe geleid heeft dat volgens Tinneke Beeckman je eerst lid van een gemeenschap bent, dan pas gelovige, van welk (niet-)geloof ook (link). De katholieke kerk heeft hierdoor bij ons macht verloren, maar een politieke partij met christendemocraten is hieruit ontstaan. De scheiding van Staat en Kerk is hier wel een feit, maar de oorsprong is duidelijk dezelfde, dus enige compatibiliteit bestaat.

Collega Eddy Daniels vindt het eveneens een grote vergissing (lafheid) van de Europese autoriteiten om het christendom niet als constituerende kracht van Europa in zijn 'grondwet' te affirmeren. Zonder christendom was er geen besef geweest van de intrinsieke waarde van de menselijke persoon en zijn creativiteit, dus geen Verlichting, dus geen modern denken, dus geen 'Europa'.

Dit impliceert niet dat we terug moeten naar het christendom, het is eerder een verdere evolutie die rekening houdt met onze geschiedenis.

Kan de islam zich opsplitsen in enerzijds een religieus deel om volgens de Verlichting een secundaire rol te spelen, en anderzijds een politieke strekking “islamdemocratie” die de democratische waarden dan respecteert?

De poorten voor een evolutieve interpretatie van de islam, ijtihad werden in de XIe eeuw gesloten (De Europese islam kan je nergens vinden). Anno 2015 had Al-Sisi de moed om in een dramatische oproep tot de theologen van de Al-Azhar universiteit aan te dringen om die poorten terug te openen. Alles wijst erop dat hij voor dovemans oren gesproken heeft (De bomen in het bos).

Dit alles is niet al te veel belovend, en men kan zich de vraag stellen of moslims überhaupt oprecht democraat kunnen zijn, gelet op wat Erdoğan dicteert. Getuigenissen van ex-moslims bevestigen de zware druk (emotioneel, fysisch, psychisch, sociaal, economisch) die op de leden van de moslimgemeenschap wordt uitgeoefend (Ex-moslims aan het woord - De Interviews), dus zo eenvoudig en gemakkelijk zal dit niet verlopen.

De wereld, een groot dorp

Revenons à nos moutons. Het kan toch niet dat christendemocraten blind zijn voor wat in de wereld gebeurt, om te weten te komen wat een Erdoğan zegt, hoe christenen in de wereld vervolgd worden, enzovoort. In deze wereldgemeenschap waar tijd en plaats door technologie gecomprimeerd worden, is de wereld een groot dorp geworden, waar iedereen iedereen kent, zodat men al die feiten toch niet kan ontkennen. Het niet zien is bijgevolg niets anders dan het niet willen zien.

Kiesvee

Gaat het dan allemaal om zoveel mogelijk kiesvee te hebben? Daar lijkt het naar, want deelnemen aan de macht (blijkbaar tegen eender welke kost) is belangrijker dan op te komen voor de eigen waarden. De macht is nodig want vanuit de oppositie kan je bijvoorbeeld de ARCO-brand moeilijk om niet te zeggen onmogelijk blussen.

Maar ons voorbeeld van Sint-Joost-Ten-Node toont echter aan dat andere partijen in hetzelfde bed ziek zijn. Hoe kan dit? Heel eenvoudig door de nieuwkomers kunnen machtsverhoudingen gewijzigd worden. Hierdoor komt het dat Philippe Moureaux eerst tegen migratie was om dan plots van gedacht te veranderen en de allochtonen op te vrijen (De Redactie,28/11/2015).

Laten we de cijfers eens spreken. Er dient wel opgemerkt te worden dat om het eenvoudig te houden, er geen verschuiving van autochtonen tussen partijen wordt verondersteld (ceteris paribus).

In de eerste kolom staan de percentages vermeld alvorens er 10% nieuwkomers bijkomen. In de tweede kolom staat het percentage als er niemand van de nieuwkomers voor de partij kiest: 35% wordt dan 31,28%, 15% wordt dan 13.64%. Het relatief verlies zie je in de derde kolom.

Heel wat anders wordt het als al die nieuwkomers voor de partij stemmen: 35% wordt al mooi 40.91%, 10% wordt 18,18%. De relatieve winst staat in de vijfde kolom.

10% nieuwkomers

20% nieuwkomers

Helemaal uit de bol ging Philippe Moureaux toen hij de tabel met 30% nieuwkomers zag:

30% nieuwkomers

Inflatie van de waarden

In de economie kennen we de race to the bottom, waarbij regeringen met elkaar in concurrentie treden om business aan te trekken door zo veel als mogelijk te dereguleren en belastingverminderingen toe te kennen. We mogen gerust stellen dat op politiek vlak datzelfde fenomeen bestaat, alleen gaan politieke partijen een inflatie van hun waarden creëren om zoveel mogelijk kiezers aan te trekken. Gelet op de politieke correctheid van sommige partijen gaan die heel ver om de moslimgemeenschap tegemoet te treden in hun eisen.

Er is dus een negatieve opbod van waarden om zoveel mogelijk moslims aan te trekken. Zo komt het dat Fatma Yildiz kan zeggen wat ze gezegd heeft in de CD&V.

Niet dat we in complottheorieën geloven, maar het is toch opvallend dat bijvoorbeeld Turken die toch sterke banden met hun land van oorsprong houden (zie Erdoğan) tamelijk goed verspreid zijn over de diverse politieke partijen. Niets verkeerd mee, dat bestaat al millennia maar er zullen allicht wel terugkoppelingen naar het land van oorsprong gaan, dat bijzonder goed op de hoogte zal zijn van het reilen en zeilen in onze steden.

Steden

We hebben daarom niet zonder reden de 0% in de tabellen geplaatst. Indien alle nieuwkomers in het geval van de 30% plots massaal voor een nieuwe partij stemmen, dan krijgt die partij zowat 23% van de stemmen. Niet mis. Verstandiger zou natuurlijk zijn om een kleinere partij van bijvoorbeeld 10% als gastheer te nemen met als resultaat 30.77%. Volgens de democratische rekenregels is ook hier geen vuiltje aan de lucht.

Natuurlijk lijken die scenario's enkel in de steden te kunnen, maar ja, daar wonen almaar meer mensen en de economische activiteiten concentreren zich meer in en rond grote steden.

Een heel bijzondere situatie bestaat voor Brussel, daar de Franstaligen ernaar streven om van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest een volwaardig Belgisch gewest te maken dus zowel op het vlak van persoonsgebonden als territoriumgebonden materie. De race to the bottom belooft niet veel goeds.

Weerbare democratie

Tegenwoordig komen de termen “weerbare democratie” en “militante democratie” meer en meer in discussies voor. “Maar de weerbare democratie vraagt ook iets van de mensen die haar instituties bevolken, zij die daadwerkelijk aan de knoppen draaien. Want die instellingen zijn de sterkhouders van de democratie. Rijpkema roept er de wetenschapsfilosoof Karl Popper bij, die in ‘De open samenleving’ schreef dat zelfs de best uitgedachte instellingen afhankelijk zijn van de personen die ze besturen en die hun regels moeten toepassen. ‘Instituties zijn als forten: ze moeten goed ontworpen én bemand worden. Anders gezegd: een democratie moet ook een wil tot behoud van haar instellingen laten zien.’ Daarom, besluit Rijpkema, vraagt een weerbare democratie ook om weerbare democraten. Daar wil het in Europa al eens aan ontbreken.”

Dat politiek correcten deze weerbare democratie in de weg staan, is geen understatement. Politieke correctheid in combinatie met de machtsgeile cijferaars zal ervoor zorgen dat we meer en meer Chamberlain momenten zullen meemaken, en niet zo zeer Churchill momenten zoals Rudi Vranckx stelt aangaande “Wir schaffen das” van Merkel (link).

Collega Eddy Daniels vindt dat het verschil met Churchill is dat Merkel ons succes afmeet aan ons vermogen om de gevolgen van het gedrag van onze vijanden te dragen, terwijl Churchill dat afmat aan het vermogen om de vijand te bestrijden. Precies omdat hij een perspectief gaf door de strijd 'in the air, on the beaches' enzovoort, kon hij zijn bevolking ook tot de nodige offers oproepen. Omdat Merkel doet alsof wij niet moeten vechten, kan zij dat niet en zal zij ondanks haar charisma in haar eigen partij in het zand bijten.

Haar instelling lijkt dan wel heel sterk christelijk geïnspireerd (zij is een domineesdochter), maar ze denkt dat een categorie van vluchtelingen denkt zoals Merkel denkt: fout. Bovendien op die manier stelt ze haar zwak op en lijkt ze geen zelfrespect te hebben in hun ogen.

 

Dwarsliggers