Politiek correct denken over vluchtelingen leidt tot een collectief suïcidaal gedrag, zeker in een complexe wereld. Daarom is het beter om de motieven om te vluchten in de landen van herkomst aan te pakken.

We worden nu iedere dag overspoeld door berichtgeving over de tsunami van vluchtelingen, een meta-overspoeling zullen we maar zeggen. En zoals het hoort, zijn de politiek correcten op hun best: geen zee is te hoog om iedereen binnen te nemen maar dan liefst zonder zich maar een vraag te stellen. Heel gevaarlijk zoals we gaan aantonen.

Om door de vluchtelingstroom de vluchtelingen te zien verwijzen we naar Tenten uit Dubai. In dit artikel gaan we dieper in op de fysische en sociologische draagkracht van de gastlanden.

Over schepen en Archimedes

Om in de context van de bootvluchtelingen te blijven, willen we een land zoals België als een schip voorstellen. En de wereld is een grote oceaan, wat wil zeggen dat we geen veilige havens hebben om reparaties uit te voeren. België hoeft niet alleen te varen, zo behoort België tot de EU-vloot. Andere staten hebben zich dan weer verenigd tot een groot schip zoals de VSA.

De kapitein en zijn bemanning worden al dan niet regelmatig door de passagiers van het schip verkozen. Bij de schepen zijn er van alle soorten: groot-klein, luxueus-sober, sterk zeewaardig of net genoeg zeewaardig. Maar allen hebben een harde, objectieve karakteristiek: het drijfvermogen (archimedeskracht) wat zich vertaalt in een maximale laadcapaciteit van een schip.

Onze vriend Archimedes riep Eureka toen hij zijn wet proefondervindelijk had gevonden: De opwaartse kracht die een lichaam in een vloeistof of gas ondervindt is even groot als het gewicht van de verplaatste vloeistof of gas. Als volgt eenvoudig voorgesteld:

Dus zo lang het gewicht kleiner is dan de archimedeskracht blijft in casu het schip drijven, voor zo ver de lading goed verspreid over het schip wordt geladen. Indien echter de linkse passagiers langs hun kant blijven schipbreukelingen oppikken en aan hun linker kant houden, en de rechtse doen dit niet, dan zou het schip wel eens uit balans kunnen gaan en kantelen. Het kantelen gaat eerst heel traag, maar verloopt vanaf een moment heel snel en niets kan nog baten om het schip recht te houden. De passagiers hebben er dus alle belang bij om een coherente aanpak te hebben.

Wat de EU-vloot betreft, als je de kleine schepen teveel belaadt dan kunnen ze niet meer met de rest van de vloot mee en blijven dus hopeloos achter. Dit alles heeft dus te maken met de sterkte van de motor en natuurlijk de maximale draagkracht.

Indien een schip te veel lading neemt dan zinkt het. De wet van Archimedes is daar nogal streng in, spijts wat de politiek correcten mogen zeggen of wensen.

Er bestaat nu een maal een limiet en eens die overschreden dan zinkt het schip met zowel de oorspronkelijke passagiers en bemanningsleden als de opgenomen schipbreukelingen. Niemand is hier bij gebaat. Zo onlogisch klinkt dit allemaal niet. Wie het anders zegt en toch verder doet met binnenhalen, brengt het schip in gevaar. Wie zal de redder dan redden?

Over landen en Malthus

Malthusiaans plafond

De maximale laadcapaciteit van een schip die een land voorstelt, doet ons onmiddellijk denken aan het malthusiaans plafond. Thomas Malthus (1766-1834) was niet gekend als zijnde een optimistische econoom. Hij stelde dat er een grens is aan de groei van de bevolking (aantal passagiers en bemanningsleden) door de gelimiteerde beschikbare hoeveelheid land (maximale laadcapaciteit). In de XXIste eeuw kunnen we dit ruimer bekijken: cultuur, technologie, geneeskunde, kennis, … versus natuurlijke ressources, water, energie … . Deze kunnen een mix van mensen voorzien in hun behoeften en zolang de mensen de duurzaamheid voor ogen houden, zou zonder natuurrampen de bevolking zelfvoorzienend zijn.

Het plafond is niet steeds op de zelfde hoogte. Deze kan onder meer verlaagd of verhoogd worden om natuurlijke redenen. Een spectaculaire voorbeeld van verhoging van dit plafond door de mens is de groene revolutie met als grootste drijvende kracht Norman Borlaug (1914-2009).

Borlaug ontwikkelde nieuwe tarwerassen die meer resistent tegen ziektes waren, en meer opbrengst leverden. Hij introduceerde direct en indirect die nieuwe tarwerassen samen met vernieuwende landbouwtechnieken in landen met een groot voedseltekort en redde alzo miljoenen mensen van hongersnood. Maar de onzin sloeg ook hier toe.

Some of the environmental lobbyists of the Western nations are the salt of the earth, but many of them are elitists. They've never experienced the physical sensation of hunger. They do their lobbying from comfortable office suites in Washington or Brussels. If they lived just one month amid the misery of the developing world, as I have for fifty years, they'd be crying out for tractors and fertilizer and irrigation canals and be outraged that fashionable elitists back home were trying to deny them these things.
– Norman Borlaug

(Sommige van de milieu-lobbyisten van de westerse landen zijn het zout der aarde, maar velen van hen zijn elitair. Ze hebben nooit de fysieke sensatie van honger ervaren. Ze doen hun lobbywerk in comfortabele kantoren in Washington of Brussel. Mochten ze al was het maar voor slechts een maand te midden van de ellende van de derde wereld leven, zoals ik dit gedurende vijftig jaar gedaan heb, zouden ze schreeuwen voor tractoren en kunstmest en irrigatiekanalen en zouden ze verontwaardigd zijn dat modieuze elitairen uit hun thuisland probeerden om hen deze zaken te ontzeggen.
- Norman Borlaug)

De leiding van de EU-vloot?

Aangaande de populatie (in het malthusiaans denken) leeft niet ieder volk of mens op dezelfde wijze. Zo verbruikt de een meer dan de andere, anders gesteld voor de leefbaarheid moeten we in feite kijken naar het geaccumuleerd verbruik. In Slavernij, anders bekeken wees Thomas Sowell de Amerikaanse liberalen en Afro-Amerikanen erop dat de meesten die leven in armoede toch nog beschikken over kabel-tv, auto, airco … zaken die in buurland Mexico enkel pas vanaf de hogere middenklasse te vinden zijn. Bijgevolg de schipbreukelingen die we aan boord nemen, zullen dus grotere verbruikers worden dan toen ze in hun land van herkomst waren.

Maar er is die maximale laadcapaciteit. Als je meer volk op je schip wil, dan moet er iets anders overboord. Meestal behoud je dan de meest essentiële zaken aan boord en zwier je de nice to have eraf. Ik vrees echter dat de oorspronkelijke passagiers en bemanningsleden dit na verloop van tijd niet meer zo leuk zullen vinden.

In bovenstaande sterk vereenvoudigde voorstelling zijn de stippellijnen de ideale evoluties van de draagcapaciteit en bevolking. De zwarte lijn stelt de reële evolutie van de populatie voor. Wanneer deze dicht bij de draagcapaciteit van het milieu komt, begint de reële draagcapaciteit (groene lijn) reeds te verminderen. Bij een voortgezette stijging van de bevolking zal draagcapaciteit fors degenereren en trekt het aantal mensen mee in een sterk neerwaartse evolutie. Net zoals bij het kantelen van het schip, gaat alles dan zeer snel (de dieperik in) waarbij niets vermag om dit snel te keren. Dit is trouwens wat er gebeurd is op het Paaseiland (meer uitleg) zoals beschreven in Collapse: How Societies Choose to Fail or Succeed van Jared M. Diamond.

Het verraderlijke in deze situatie is dat de populatie nog steeds toeneemt nadat het kritische niveau werd overschreden. Voorts zijn we niet in staat om de relevante parameters te kennen en te meten, laat staan om het model accuraat te beschrijven. Kijken we maar naar het klimaatdebat om een gelijkaardige situatie te nemen. Welke oeverloze discussies worden er niet gevoerd?

Sociaal weefsel aangetast

Sociologisch zijn er bijkomende problemen. Van alle kanten komen andere culturen aan boord met andere behoeftes en levenswijzen (misschien is het schip zelfs hiervoor niet geschikt). Hierdoor komt de cohesie van de bemanningsleden in het gedrang en wordt het schip almaar minder bestuurbaar. Quid indien het schip door woelige waters moet varen?

De bereidwilligheid zal nog meer zakken, indien men tot het besef komt dat passagiers van een ander – zij het dan soberder maar toch zeewaardig – schip in het water springen om opgepikt te worden door een luxueuzer schip (economische vluchtelingen). Erger nog indien er piraten zich in het water bevinden (terroristen) die niet liever willen om het nieuw schip over te nemen.

Collega Eddy Daniels van de Bron, stelt terecht dat er een zeer groot verschil bestaat tussen de vluchtelingen voor Hitler en Stalin en die voor IS. De vluchtelingen voor Hitler en Stalin waren tegen deze dictators. Tussen de vluchtelingen voor IS of Daesh zitten veel aanhangers van het salafisme, die niet noodzakelijk terroristen zijn maar wel vijanden van de open samenleving zijn, bijgevolg is het niet alleen een economisch en ecologisch probleem maar zeker ook een ideologisch probleem.

De wereld: een klein dorp

Door de technologie (onder meer Informatie en Communicatie Technologie (ICT) en transport) wordt de wereld gecomprimeerd tot een klein dorp, waar iedereen wel degelijk invloed heeft op iedereen. Een actie ver weg van ons, kan binnen de kortste keren gevolgen hebben bij ons, kijk maar naar de migratie. Dit noodzaakt ons om niet enkel oplossingen in ons territorium te zoeken, maar dus ook elders.

Dit ruikt verdacht veel naar neokolonialisme volgens politiek correcten, maar we moeten ophouden om eenrichtingsverkeer toe te laten. Het democratisch debat lijkt onze zwakte op dit moment. Dit komt niiet door de democratie zelf maar door het politiek correct denken dat ruis in de informatiestroom veroorzaakt (zie artikel van Andrea Cuypers 'Tien redenen om grenzen te dichten'). Het is dan ook niet verwonderen dat dit ruis storingen veroorzaakt in de politieke besluitvorming. Dit ruis kan enkel uitgefilterd worden door correcte informatie, zoals aangetoond in Politieke macht: het gevecht om de memen.

Besluit

De moeilijkheid van het accuraat beschrijven van het model en de multiculturele (ideologische) problematiek mogen evenwel geen excuus zijn om niets te doen. We hebben aangetoond dat er limieten zijn om onze populatie te doen aangroeien via migratie, zo niet gaan de oorspronkelijke bevolking en de vluchtelingen samen ten onder.

Bovendien kunnen we niet weten of het nu vijf voor twaalf, dan wel twaalf of vijf over twaalf is. Maar een ding staat vast, er moet gehandeld worden.

A good plan violently executed now is better than a perfect plan executed next week.
– George S. Patton

(Een goed plan dat nu hevig wordt uitgevoerd is beter dan een perfect plan dat volgende week (pas) wordt uitgevoerd. – George S. Patton)

Er dienen dus niet-politiek correcte (dubbele negatie dus) correcte beslissingen genomen te worden om dringend de tsunami van vluchtelingen te verminderen:

• Het aantal beperken (draagcapaciteit respecteren), wie zal anders de redder redden?

• Enkel diegenen toelaten die het sociaal weefsel van onze maatschappij niet al te zeer aantasten.

• Het neutraliseren van de oorzaken om te vluchten in de landen van oorsprong (vermijden om te dweilen met de kraan open).

Bij dit laatste is de kans heel groot dat de soevereiniteit van enkele landen moet geschonden worden om de populatie aldaar te beschermen tegen haar bedreigende krachten die zowel de overheid als rebellen kunnen zijn. Door hen in hun land van oorsprong te helpen en krachtdadig te beschermen, besparen we hen het leed van een migratie en moeilijke integratieproblemen, en worden we zelf niet ontwricht in ons functioneren zodat we hen kunnen blijven steunen.

Dat het allemaal anders kan, toont Saoedi-Arabië ons: 300.000 illegalen werden in vijf maanden tijd uit het land gezet. Dat is 2.000 per dag. Er kan getwist worden over de betekenis van illegalen of vluchtelingen, maar dat zal de Saoedi's worst wezen, want alles zo maar ondergaan is ten onder gaan.