Het waren hectische weken in België. Het Covid 19-virus is aan een opmars bezig en daagt de politieke autoriteiten uit om hun verantwoordelijkheid te nemen. In de koninkrijken België en Nederland moet de koning zich gedragen als de onmachtige hoeder van een roedel machtsgeile wolven.

Voor het decor drukt de koning de hand van zijn informateurs/opdrachthouders/ …, zodat de journalisten een foto kunnen maken van de formele handdruk bij aankomst en vertrek. De énige momenten die van belang zijn, zo blijkt uit het vervolg van deze analyse. En zelfs die handdruk is er nu niet meer bij.

De Franse president Emmanuel Macron straalde autoriteit uit toen hij op tv de oorlog verklaarde aan Covid-19. Geen oorlog tegen een leger of een ander land maar een onzichtbare vijand onder ons. Macron beseft niet dat zijn uitspraak wel eens historisch zal blijken te zijn, maar dan niet omwille van een virus. Dat is echter een nog groter verhaal.

Met zijn hang naar decorum, straalde Macron ook staatsmanschap en geloofwaardigheid uit, maar viel helaas heel snel door de mand. Nauwelijks enkele dagen later verklaarde zijn gewezen minister van Volksgezondheid, Agnès Buzyn, zelf professor hematologie in Parijs en voorzitter van het Institut National du Cancer (INCa), in Le monde dat Macron en andere leden van de regering al in december op de hoogte waren van de aankomende corona-crisis, maar haar waarschuwingen negeerden. Er waren immers burgermeesterverkiezingen op komst – Buzyn was zijn kandidate - en die moesten doorgaan, want ‘Paris’ in zijn macht krijgen, daar geilt elke machtspoliticus op.

 

J’en ai marre! De pot op!

In België heb ik nog nooit gematigde journalisten weten in hun pen kruipen om die godverdomse politieke elite grondig te verwensen.

In de veertig jaar dat ik professioneel de politiek bekijk, heb ik veel lelijke dingen gezien, maar het federale schouwspel van de afgelopen week overtreft alles.

(Guy Tegenbos)

Straffe taal werd niet geschuwd en veteraan Tegenbos stond niet alleen met zijn harde kritiek.

Politicoloog Carl Devos, de gematigdheid zelve,  was in het programma ‘De Afspraak’ duidelijk heel kwaad. Ik maakte hem daarop attent: ‘Ik denk dat ik je nooit zo kwaad heb gezien, maar ik begrijp je wel! Ik heb evenmin 'eenheid' gezien, alleen machtsgeilheid, gestuurd vanuit een particratie die enkel nog moet dienen voor het voldoen aan de hebzucht en hoogmoed van zij die het voor het zeggen hebben. Daarop reageerde hij prompt met: “Ik kan je ontgoocheling zeer goed begrijpen, ik voel die ook. Het is belangrijk dat, ook in coronatijden, we kritisch blijven voor de politiek, zeker als een minderheidsregering volmachten krijgt.”

In ’t Pallieterke’ dat de gewoonte heeft om onomwonden de vinger op de wonde te leggen lazen we het volgende:

“Wanneer deze gezondheidscrisis voorbij is, leven we in een totaal andere wereld. Een wereld waar er nog veel mensen zullen moeten herstellen van de ziekte. Een wereld ook met aanzienlijk welvaartsverlies. (…) De snotneuzen Bouchez, Rutten en Almaci hebben zich de voorbije dagen hopeloos belachelijk gemaakt. Het werd weggerelativeerd en er waren excuses, maar de selfie met George-Louis Bouchez, Gwendolyn Rutten en op de achtergrond Meyrem Almaci die het akkoord ‘vierden’ heeft veel kwaad bloed gezet.”

 

'We leven in een bijna communistisch land'

(Gwendolyn Rutten, Open VLD-voorzitster in Humo)

Dat een partijvoorzitter tot deze conclusie komt nadat haar partij gedurende meer dan twintig jaar onafgebroken meeregeert, is hallucinant. Ofwel beseft ze niet eens wat ze verklaarde, ofwel bewijst ze dat haar partij onmachtig en dus al die jaren irrelevant was.

Toch heeft zij redenen om te vieren want er zijn grote dingen volbracht. De partijen van Michel II, die bij de verkiezingen in mei 2019 zonder uitzondering afgestraft waren en bij de peilingen nog verder blijven verliezen, zijn er samen met de groenen en socialisten, die ook in de volksgunst blijven dalen, in geslaagd hun paars-groene droom te realiseren, zij het dan ook in voorzichtige schijfjes.

Een duidelijker manier om de Vlaamse meerderheid te tonen dat ze in dit land – ook aan de stembus – niets te zeggen heeft, moet nog gevonden worden.

Dat de liberale (Open VLD én MR) familie te kijk stond is niet verwonderlijk. Ze spelen al jaren boven hun democratisch én intellectueel gewicht en hebben nogal wat boegbeelden die zichzelf belangrijker achten dan ze in werkelijkheid zijn: Guy Verhofstadt die de betere financiële conjunctuur tijdens zijn regeerperiode verkwanselde om toch maar aan de macht te kunnen blijven, staat heel zeker in de top drie. Vandaag is het gebrek aan kennis ontstellend. Voorbeelden in overvloed, te beginnen met voorzitter Gwendolyn Rutten en wat te denken van een Tommelein, gediplomeerd verkoper van gebakken lucht, die zich kandidaat stelt voor het voorzitterschap van de liberalen, terwijl hij in géén enkel opzicht liberaal is. Alexis de Tocqueville draait zich om in zijn graf.

Alleen in kuiperijen en machtsspelletjes, zoals Patrick Dewael met bravoure bewees, kunnen ze nog de top halen. Meneer Dewael, uw collega-ijsheilige heeft voor veel minder machtsgeile spelletjes anderen ‘mestkevers’ genoemd!

Dewael kent iedere kronkel van het Belgische systeem en heeft al bij herhaling getoond dat hij het virtuoos bespeelt. Die virtuositeit was in dit geval hoognodig.

Want laten we heel duidelijk zijn: de volmachten zijn niet nodig voor de sanitaire oorlog tegen de corona-bedreiging. Immers, telkens de regering een nieuwe maatregel aankondigt, verwijzen ze naar de ‘wetenschappelijke adviseurs’ wiens voorstellen ze overnemen? En gelukkig maar!

Waar het om gaat is dat deze regering met de zegen van de EU zal mogen gooien met geld dat er niet is.

Wanneer men op korte termijn héél veel geld mag en moet uitgeven is het risico groot op geldverkwisting. Het zullen staatsmannen moeten zijn om maat te houden. en Verhofstadt leerde ons al dat de liberalen daar niet toe in staat waren en de Franstaligen al helemaal niet!

De coronacrisis kwam als een godsgeschenk, het politiek misbruiken van deze crisis kan alleen door onverlaten die gewoon niet snappen wat er aan de hand is. En die zouden nu, beloond met tien liberale ministers, leiding moeten geven?

 

Het mediadebat

De rol die de media, VRT en RTBF op kop, in tijden van crisis spelen is zelfs nog nefaster. Door het aanwakkeren van een angstpsychose bij de bevolking, dragen ze helemaal niet bij tot het beheersen van de situatie. Integendeel, door hun emo-berichtgeving en het dagdagelijks eisen van ophelderingen voor problemen waarop nog geen antwoord bestaat, versterken ze de onzekerheid. Daarover echter meer in een afzonderlijk artikel.

Door de politieke spelletjes zelfs mee te spelen ondergraven ze ook nog de democratie. De zopas gehouden vrijdagse ‘Afspraak’, het programma waar over de politieke aspecten van de crisis gediscussieerd wordt, was een voorbeeld van deze negatieve duiding.

Moderator Ivan De Vadder deed moeite om de totstandkoming van een minderheidsregering met volmachten te rechtvaardigen. Dat zelfs gematigde politicologen enkele dagen geleden daartegen in het verweer gingen, is hij al vergeten. De deelnemende Franstalige journalist Alain Gerlache (RTBF) probeerde N-VA-voorzitter De Wever in de hoek te duwen maar slaagde daar helemaal niet in. Integendeel, uit zijn lichaamstaal werd duidelijk dat hij eigenlijk De Wever grotendeels gelijk gaf. De schuldigen in deze surrealistische vaudeville zijn gekend: Magnette (PS) en Bouchez (MR).

Al jarenlang is de RTBF de klankversterker voor een anti-Vlaams haatdiscours. Zelfs confederalisme (wat niet anders is dan goed bestuur in een land met twee democratieën) wordt neergesabeld als separatisme. Het lijkt wel of alle Vlamingen racisten zijn en elke vraag om transparantie van onze solidariteit wordt hoogmoedig afgewimpeld. Brussel is daarvan een schoolvoorbeeld.

Een kaakslag te veel?

Voor onze Nederlandse lezers die slechts oppervlakkig de Belgische twisten volgen kan deze situatie absurd lijken. En dat is ook zo: een meerderheid van Vlamingen die zich telkens opnieuw de les laten spellen door de Franstaligen, die jaarlijks een miljarden blanco cheque toegestopt krijgen, is helemaal Belgisch surrealisme. Democratie bestaat al lang niet meer in België en wat nu gebeurde is daar een zoveelste bewijs van.

Ter illustratie: Er zijn ongeveer 4 miljoen Vlaamse kiezers die hun stem uitbrachten in 2019. Daarvan stemden 47,7 % of 1,9 miljoen kiezers voor twee Vlaamsgezinde partijen (N-VA en VB) die door de Franstaligen achter een schutskring (cordon sanitaire) zitten. Waarmee ze dus niet willen regeren, en waarmee sommigen zelfs niet willen onderhandelen. Diezelfde Franstalige partijen (PS en MR) tellen zelf maar 1,15 miljoen kiezers.

De betekenis van deze houding is duidelijk: De Franstaligen zijn enkel geïnteresseerd in een België waar de Vlamingen financieel solidair zijn en zijzelf niet verplicht zijn tot enige politieke erkenning/solidariteit.

Misschien, ik zeg wel heel misschien is wat nu gebeurde eindelijk de kaakslag te veel. Het is alvast zeer waarschijnlijk dat de Vlaamsgezinde partijen bij de verkiezingen van 2024 de meerderheid zullen halen in Vlaanderen. De verkiezingsinzet is gekend:

‘Met België als het kan, zonder als het moet’