Omdat zelfcensuur even erg is als nepnieuws
De selectieve nieuwsgaring is een etterende ziekte die zich alsmaar uitbreidt en nu ook al de nieuwe online mediakanalen verziekt.
In de filosofie van de Dwarsliggers kan u lezen “dat we niet alleen schrijven voor gelijkgezinden of op zoek zijn naar ‘passende’ verklaringen die vooral moeten dienen om iedereen te vriend te houden”.
Dat blijkt belangrijker dan ooit, nu niet alleen nepnieuws maar vooral selectief nieuws schering en inslag is. Aan deze ziekte lijden niet alleen de MSM maar ook de nieuwe spelers blijken aangetast door hetzelfde virus: schrappen wat niet past om vooral de lezers niet te confronteren met andere opinies dan de gangbare. Selectieve journalistiek voor onkritische lezers die alleen op zoek zijn naar bevestiging.
Mark Geleyn, auteur van deze bijdrage en voormalig topdiplomaat, stuurde in november zijn artikel naar Doorbraak voor publicatie, maar de redactie vond het blijkbaar niet passend in hun opzet (lees om hun nieuwe progressieve lezers niet voor het hoofd te stoten met conservatieve opinies). Het is overigens geen uitzondering meer sinds Doorbraak mikt op meer progressieve lezers.
Over zijn aanbod om het artikel op Dwarsliggers te publiceren hoefden we niet lang na te denken. Zowel stilistisch als inhoudelijk voldoet deze bijdrage aan onze kwaliteitsnormen. Meer zelfs, we hopen met deze publicatie ook onze lezers de kans te bieden om hierop te reageren en zullen elke onderbouwde reactie toevoegen aan het artikel. De Dwarsliggers gaven alvast het voorbeeld.
Het is niet de redactie die de norm is van wat lezers al of niet mogen wéten.
Dat zijn onze kritische lezers, in wie we het volste vertrouwen hebben.
En toch ...Soms gebeuren er nog wonderen, want zie op 9 februari, na meer dan twee maanden deliberatie, oordeelde Doorbraak plots dat het artikel toch de moeite waard was om gelezen te worden. Het is uiteraard zuiver toeval dat ik het artikel op onze blog zette op 8 februari en het artikel ook gedurende een tijd zichtbaar was voor bezoekers. Nazicht leerde mij dat een vijftiental 'bezoekers' van deze korstondige gelegenheid hadden gebruik gemaakt om het artikel te lezen. Wie dus denkt dat de Dwarsliggers lezen 'verloren moeite' is, kan eens contact opnemen met Doorbraak. In elk geval, de versie die u bij Dwarsliggers leest is een verbeterde versie en met de toegevoegde commentaren zeer zeker een tweede lezing waard!
Veel leesplezier!
Pjotr
Is onze cultuurstrijd verloren?
Hoog tijd voor weerwerk
Ambrogio Lorenzetti, Allegoria del Buon Governo, Sala della Pace, Siena
“He, ho, Western Civ has got to go!”, scandeerden ze in 1968 op de Amerikaanse campussen. Die kreet was de perfecte samenvatting van een programma dat decennia lang met doortastendheid zou uitgevoerd worden, zowel in Europa als in Amerika. De sloop van de fundamenten van de Westerse beschaving deed alle pijlers van het gebouw wankelen: deconstructie van het culturele verhaal, verwerping van het verleden waar we zo trots op terugkeken, minachting voor de nationale culturen, burgerschap gereduceerd tot een pakket van rechten zonder plichten.
Religie werd afgevoerd naar de privésfeer, als een subjectieve voorkeur zonder maatschappelijke relevantie. Rechtspraak en politiek schikten zich in een rationalistisch positivisme dat de band verbrak tussen wetten en moraal. De universiteiten, althans de christelijke, werden pluralistisch, dus zonder wereldbeeld.
Na de aanval op de beschaving begon het gepruts met de menselijke persoon. Ontdaan van concepten zoals geweten, ziel en een metafysica van de mens, kun je met het lichaam naar believen experimenteren. En dat gebeurde ook. De seksuele revolutie brandde het morele landschap kaal. Echtscheiding werd een administratieve klus, één-oudergezinnen zonder vader, abortus en euthanasie als recht, homohuwelijk, draagmoeders op bestelling, transgenderisme: de brand woedt voort. Steeds nieuwe discriminaties moeten opgeruimd worden, steeds nieuwe rechten moeten worden opgeëist.
Gaan wij dat alles blijven slikken? Gaan we elke nieuwe mode toejuichen, wel beseffend dat er iets akeligs aan de gang is? Gaan wij de ideologie van het individu zonder bindingen blijven accepteren en maar meelopen, zwijgend, zoals marranen in het vroegere Spanje, of dhimmi’s in Arabische landen?
Het lijkt erop dat de cultuurstrijd gestreden en gewonnen is. Het lijkt erop dat het wereldbeeld van de maximale autonomie van het individu, met rechten beladen en zonder bindingsplichten, een evidentie is geworden. Hier en daar zijn er nog wel schermutselingen. Sommigen blijven pleiten voor de vrijheid van godsdienst, anderen betreuren de steeds verdere gaande liberalisering van abortus en euthanasie. Nog anderen vinden het homohuwelijk een brug te ver, maar zij worden door alle politieke partijen snel de mond gesnoerd. Enkelingen die opkomen voor recht en orde en een executieve die krachtdadiger moet optreden, worden genegeerd. Kerkleiders doen hun best te tonen dat zij zich verzoend hebben met de liberale orde. Ze proberen enkel nog een niche af te smeken in de illusoire hoop dat het kerkvolk daar dan gerust gelaten wordt.
En nu woedt het transgenderisme, in de media, de partijpolitiek, de marketingafdeling van ondernemingen, de vakbonden, tot zelfs in de jeugdbewegingen. Gaan we ons bij die nieuwste mode al bij voorbaat gewonnen geven? Of gaan we misschien toch - beleefd natuurlijk, niet opdringerig – durven wijzen op de delicate situatie in meisjeskleedkamers of sportclubs? Gaan we aub begrip vragen voor ouders die hun kinderen willen beschermen tegen fatale chirurgische misvormingen? Of zullen we ook dat blijven ondergaan, in naam van de civiele vrede, de tolerantie, de vooruitgang?
Wordt het niet hoog tijd voor wat weerwerk, voor een tegenoffensief? Is er misschien toch een nieuwe mode, een nieuwe “progressieve doorbraak” waarop mensen met gezond verstand aanvoelen: “hier moet het echt stoppen”? Is er geen enkel thema waar mensen bereid zijn de cultuurstrijd opnieuw aan te gaan?
Zo’n thema’s zijn er inderdaad. Het zijn thema’s die zo evident zijn dat gewone mensen doorgaans onmiddellijk de logica ervan inzien, maar waar intellectuelen, rechters en academici het meestal moeilijker mee hebben.
Huwelijk
Denken we aan het huwelijk. Het huwelijk is een sacrament, of zo men wil, een samenlevingscontract tussen man en vrouw, en in sommige gevallen sinds enkele jaren, ook tussen personen van hetzelfde geslacht. Maar het gaat altijd over twee personen. Laten we het dan uitdrukkelijk in een wet zetten dat het maar om twee personen gaat. Een parlementslid die dat wetsvoorstel neerlegt, zou iedereen verplichten stelling te nemen over polygamie, ook diegene die gekant zijn tegen elke maatregel om morele remmen te leggen op de manier waarop mensen hun seksualiteit beleven. En de Raad van State zou dit voorstel niet kunnen afwimpelen zonder impliciet polygamie toe te laten. Zouden er volksvertegenwoordigers zijn die zulk een voorstel van het gezond verstand willen indienen?
Seksuele geaardheid
Het verbod op het discrimineren van seksuele geaardheid heeft al ruim ingang gevonden in het taalgebruik en in de wet. Nu is seksuele geaardheid een heel breed begrip, want er zijn veel, soms zelfs verschuivende vormen van seksualiteit. Pedofilie en seks met dieren zijn dus ook vormen “van seksuele geaardheid”. Zelfs homo-activisten bestempelen die praktijken als ongeoorloofd. We kunnen dus weinig aanvangen met dat zogenaamde “algemeen verbod op discriminatie van seksuele geaardheid”. Het is hoog tijd om die veel te vage formule af te schaffen, want pedofilie nestelt zich al een hele tijd – zachtjes, bijna ongemerkt - in de plooien van deze samenleving, tot in de kinderboeken toe. Tijd ook om duidelijk te stellen vanaf welke leeftijd we van pedofilie spreken. Welke volksvertegenwoordiger of welke partij wil dit lelijk gat in de dijk stoppen?
Transgenderisme
Er is dringend behoefte aan wetgeving om ouders te beschermen tegen wetten die het ouderlijk gezag beknotten bij kinderen die overhoop liggen met hun seksuele identiteit. Het gaat om ouders die willen vasthouden aan de objectieve waarheid van de natuur van man en vrouw. Welnu, momenteel loopt in sommige Europese landen een campagne voor zogenaamde kinderrechten. Wat is edeler dan het recht van het kind? In die campagne marcheert echter een jakobijns bataljon mee van ideologen die het kind willen seksualiseren met expliciete handleidingen, kennismaking met porno, experimenten en transgenderverhalen. Is er een parlementslid of een partij die zo’n broodnodig wetsvoorstel wil schrijven?
Abortus
Weinig thema’s raken zo aan het begrip mens, en aan wie als mens bescherming verdient, als abortus. Nu is er in vele landen een tendens om de termijn te verlengen binnen dewelke de vrouw abortus kan vragen. Voor de nog resterende zwangerschapsmaanden ziet men bovendien in toenemende mate af van de voorwaarde “levensgevaar voor de vrouw”. Meer en meer landen laten ook abortus toe als de vrouw zegt dat ze “psychisch” lijdt. Het gevolg van die dubbele evolutie is dat abortus tot de negende maand de facto mogelijk wordt.
Die kruipende “liberalisering” heeft echter ook grote gevolgen voor de technische manier waarop een abortus uitgevoerd wordt. In plaats van het hoofd van het kindje te verbrijzelen, denkt men voor latere abortussen vaker aan het laten afkomen, om het dan in de vagina te doden. Het gebeurt dan dat het kind de abortus overleeft. Er zijn reeds vaker gevallen bekend (voornamelijk in de VS-staten die onder het rechtsregeling Roe v. Wade abortus tot de negende maand toelaten), waar het kind dan op een koude steen gelegd wordt – met respect, wordt dan benadrukt – en men het laat sterven. Die situaties gaan uiteraard meer voorkomen in de mate dat de wetgevingen verder geliberaliseerd worden. Maar als we een geboren kind laten sterven, dan spreken we toch van moord, of niet?
Zijn we bereid te accepteren dat het recht op abortus ook geldt nà de zwangerschap, als de abortus zelf “fout liep”? Omvat het recht op abortus het recht om pasgeborenen te doden? In zo’n geval zitten we terug in een voorchristelijk heidendom. Het behoort tot de natuurwet dat een geboren, onschuldige mens niet mag gedood worden. Is het dan geen tijd om nu een wettekst te schrijven, die dat expliciet stelt? Is er een parlementslid die dat wil doen?
Ziedaar enkele situaties met een grote morele lading. Het zijn situaties waarin redelijke burgers doorgaans veel gezond verstand en moreel besef aan de dag leggen. In regering en parlement kunnen deze morele argumenten aangevoerd worden, in volle openheid, zonder de morele dimensie weg te moffelen in juridische procedures of in positivistische tekstuitleg.
Tegen de progressieve ideologie die nu als een betonlaag op het maatschappelijk denken weegt, tegen de seksuele revolutie die blijft doorrazen, en tegen de gnostische sloop van de menselijke persoon, helpt geen schroomvallige of bedeesde aanpak. Daar helpt alleen de frontale confrontatie over de fundamenten van de moraal. Een alternatief is er niet.
Laten we het tegenoffensief inzetten
Mark Geleyn
Voormalig directeur-generaal op Buitenlandse Zaken en gewezen ambassadeur in Israël en in Duitsland.
Enkele reacties van de Dwarsliggers en Lezers
Er is een culturele evolutie die ik toejuich vanuit de ervaring dat het conservatieve katholicisme soms heel onrechtvaardig was ten aanzien van andersdenkenden. Maar ik volg de auteur wanneer hij zich afvraagt waar de progressieve afwijzing van alle waarden en normen eindigt. Als dwarsligger verzet ik mij tegen het monddood maken van andersdenkenden.
-----------------------
Ik ben op sommige punten van zijn verhaal misschien iets minder conservatief, maar ik meen wel dat de vragen in alle scherpte moeten kunnen gesteld worden. In een gezonde maatschappij wordt het spel open en bloot gespeeld en niet achterbaks, à la stoemelinckx. Zelfs als we open staan voor evolutie en verandering van normen, dan nog kan dat niet zonder een open debat.
------------------------
