Het tot in detail becijferd verkiezingsprogramma van N-VA was nauwelijks voorgesteld of sommige kranten lieten critici al volop met scherp schieten. Zeldzaam waren de uitzonderingen die verder keken dan de cijfers.

Franstaligen beladen confederalisme met alle zonden van de wereld, maar waarom negeren dat Franstaligen dat in 1912 en 1947 zelf al voorstelden?

Waar is de tijd van die goeie Belgenmoppen! Nu is het zelfs groot nieuws wanneer uit officieel Nederland kritiek te horen is. Dan staat de helft van ‘de Wetstraat’, het Belgisch politiek centrum, in rep en roer. Gespeelde of terechte verontwaardiging?

‘Parijse bom onder N-VA-model’, schrijft Bart Sturtewagen in De Standaard (27/11). Zijn conclusie: ‘Onze buurlanden geloven niet meer dat de verwaseming van België onschadelijk is.’

Enkele feiten uit het verleden bij de N-VA-voorstellen voor de toekomst van Brussel en België. Of hoe de feodaliteit ons nog wat leert.

De publicatie van het eerste deel over Weense dromen, Brusselse realiteit, zorgde voor een interessante reactie van filosoof Philippe Van Parijs. Meer stof tot nadenken.

Filosoof Philippe Van Parijs is een gezaghebbende Franstalige Brusselse stem waar we ook in Vlaanderen best naar luisteren. Maar zijn Weense droom voor Brussel kan moeilijk de toets met de realiteit doorstaan.

Unitair gezinden verzetten tegen Vlaams streven naar autonomie en separatisme. Een grondige analyse laat echter maar weinig over van de argumenten van B Plus tegen de confederale plannen van de N-VA.